Heel vaak lijken moleculaire wolken tussen sterren op verlengde filamenten die van elkaar verschillen. Er wordt aangenomen dat de vezelachtige structuur een zeer belangrijke rol speelt in het proces van de geboorte van sterren in het stadium waarin materiaal instort en een protoster vormt. Er kunnen vezelachtige wolken worden waargenomen, omdat het binnenste stof het optische licht van achtergrondsterren blokkeert in infrarood- en submillimetergolven.
Na het waarnemen van enkele vezels, ontdekten we dat ze zelf bundels van dicht op elkaar geplaatste filamenten (galactische filamenten) zijn, verschillend in fysieke parameters. Met behulp van computersimulatie was het mogelijk om dergelijke structuren weer te geven. Wetenschappers zijn het erover eens dat gasturbulentie en zwaartekracht ineenstorting het uiterlijk van filamenten en protosterren kunnen veroorzaken. Maar het proces zelf blijft een raadsel.
Meestal wordt het stervormige gloeidraadmodel weergegeven in de vorm van een cilinder, waarvan de dichtheid op de as toeneemt, het profiel van de bol herhaalt en de lengte uniform laat. Astronoom Phil Myers heeft een optie ontwikkeld voor een model waarbij de gloeidraad een starburst-zone heeft langs de lengte waarin de dichtheid en diameter groter zijn. Het valt op dat in verschillende densiteitsprofielen de gravitationele "gaten" ook verschillen, wat leidt tot verschillende aantallen sterren die binnen worden geboren. Myers kon zijn computerontwikkeling bevestigen met een echt voorbeeld. Voor dit doel werd een gloeidraad in de constellatie Mucha gebruikt, die het model van de vroege evolutionaire fase aangeeft. De congestie in Zuid-Corona komt overeen met het tweede model, waar de evolutie langer duurde. En de derde is verantwoordelijke draad in Ophiuchus - de laatste fase. Met deze drie profielen kunt u alle voorwaarden overwegen. Toekomstig onderzoek belooft specifieke processen te onthullen die zich voordoen in de zones van stervorming.
