Op 2 januari voerde het ruimtevaartuig New Horizons de meest verre vlucht uit en stuurde hij foto's van het Kuiper-riemobject. Dit is een ongebruikelijke Ultima Thule. De asteroïde ijs heeft de vorm van een sneeuwman, wat de kijker verbaasde. Maar voor de wetenschapper en planetoloog William Hartmann werd dit concept geen novum.
De bovenste afbeelding toont de schilderijen die Hartmann presenteerde van 1978 tot 1996. Zo probeerde hij de mogelijke botsing van verre asteroïden bij lage snelheden te illustreren. Nu worden ze vergeleken met de eerste kleurenfoto van Ultima Thule.
In 1969 merkten astronomen aan de Universiteit van Arizona op dat de asteroïde (624) Hector, buiten de hoofd-asteroïdengordel, tijdens de rotatie vreemde veranderingen in helderheid vertoont. In de late jaren 1970. Hartmann kon bewijzen dat deze veranderingen niet werden veroorzaakt door de aanwezigheid van een zijde met helderder materiaal, maar door de ongebruikelijke langwerpige vorm van het object.
Visualisatie van samengestelde dubbele asteroïden gemaakt bij lage snelheid botsingen: 1978 (linksboven), 1980th (rechtsboven), 1996th (linksonder) en Ultima Thule-beeld van de New Horizons-missie
De wetenschapper was geïnteresseerd in hoe vergelijkbare hemellichamen worden gevormd in het vroege zonnestelsel. Inderdaad verschenen als gevolg van botsingen bij lage snelheden planeten. Dergelijke objecten werden "composiet-doubles" genoemd, waarbij "doubles" - bestaande uit twee helften.
De Hartmann-schilderij uit 1978 toont een samengesteld dubbelconcept in grijs. In 1980 toonde hij aan dat veel lichamen in het buitenste zonnestelsel een roodachtig bruine kleur hebben.
Ultima Thule is niet alleen het eerste voor de hand liggende voorbeeld van een samengesteld dubbel object, maar lijkt ook sterk op de visualisatie van Hartmann in 1996. De wetenschapper voorspelde ook de aanwezigheid van helder materiaal in de "samenvloeiings" -zone, wat opvalt in de foto's die door het New Horizons-apparaat worden verzonden.
