Een infraroodbeeld wordt weergegeven met 5 graden (ongeveer 452 lichtjaar). Rechts: X-ray beeld - 16 hoekige minuten (24 lichtjaar)
Sterclusters lijken op grootschalige gezinnen met duizenden sterrenbroeders en -zussen. Deze objecten hebben een gemeenschappelijke oorsprong - een gemeenschappelijke wolk van stof en gas en zijn ook verbonden door de zwaartekracht. Wetenschappers geloven dat onze zon ongeveer 4,6 miljard jaar geleden in een sterrenhoop verscheen, die snel verdween.
Bij het bestuderen van jonge sterclusters hopen onderzoekers meer informatie te krijgen over hoe sterren verschijnen. NGC 6231 leeft op een afstand van 5.200 lichtjaar, een ideaal laboratorium voor het bestuderen van sterrenhopen in een kritieke fase van de evolutie (het proces van sterfte dat nog niet zo lang geleden is gestopt).
In 1654 werd het cluster ontdekt door Giovanni Battista Godierna. Moderne waarnemers zullen hem ten zuidwesten van de staart van de schorpioen kunnen vinden. NASA's Chandra Radar Observatorium zocht naar jonge sterren van het zonnetype in NGC 6231. Jonge objecten worden in de review benadrukt, omdat ze zijn uitgerust met krachtige magnetische activiteit, waardoor hun buitenste atmosferische laag wordt verwarmd tot tientallen miljoenen graden Celsius, wat leidt tot de afgifte van röntgenstralen.
Een snelle blik op NGC 6231
Het beeld van Chandra toont een close-up van het binnengebied van het cluster. Het observatorium kan een reeks röntgenstralen identificeren, verdeeld in drie lijnen om deze afbeelding te creëren. De gegevens werden gecombineerd met een VISTA-infraroodtelescoop.
De analyse laat zien dat er in NGC 6231 5,7-7,5 duizend jonge sterren zijn, wat ongeveer twee keer zo groot is als in het Orion-cluster. De sterren in NGC 6231 zijn ook veel ouder (3,2 miljoen jaar) dan Orion (2,5 miljoen jaar). Maar NGC 6231 is veel groter, dus de dichtheid is 30 keer lager.
Chandra-onderzoek heeft wetenschappers in staat gesteld een patroon te creëren waarmee de evolutie van een cluster kan worden bestudeerd. Ze vormen uit tientallen gebieden van stervorming, maar NGC 6231 voegt een belangrijk stuk van de puzzel toe, omdat het laat zien hoe het cluster er uitziet na het einde van de formatie. Wetenschappers weten niet precies wat er vervolgens zal gebeuren: of de sterren samen blijven onder invloed van zwaartekracht of verstrooiing. Dit toont het daaropvolgende onderzoek.
