De bovenste zonnelaag vertraagt en astronomen geloven dat de speciale relativiteitstheorie de schuld is.
Hoewel de zon de dichtstbijzijnde ster is, verbergt hij nog steeds veel geheimen. Maar één mysterie kan in het verleden blijven. De theorie die in 1905 door Albert Einstein werd voorgesteld, zal hierbij helpen.
20 jaar geleden realiseerden zonne-energieonderzoekers zich dat de bovenste laag langzamer roteert dan de rest. Dit is raar. Het is bekend dat rotatie sneller optreedt aan de evenaar dan aan de polen ("differentiële rotatie"), maar het is moeilijk te accepteren dat de zon zo'n slappe bovenlaag heeft. Het is net een soort kracht die probeert het op zijn plaats te houden.
Nu zijn wetenschappers van het University of Hawaii Institute of Astronomy in Brazilië en Stanford University misschien op het antwoord gestuit. Het komt allemaal neer op fundamentele natuurkunde. Het lijkt erop dat zonlicht een remmende werking heeft op de oppervlaktelagen.
"In de nabije toekomst zal de zon niet stoppen. Maar we ontdekten dat de straling die de aarde verwarmt de zon opschort vanwege de speciale relativiteitstheorie, "zei Jeff Kun. De theorie voorspelt dat fotonen met elektromagnetische kracht (licht) ook een kleine hoeveelheid momentum bevatten. Als je genoeg fotonen uit het object hebt, brengen ze meer pulsen. In het geval van een armatuur met een levensduur van 4 miljard jaar heeft het oppervlak veel momentum verloren, waardoor de top 5% werd afgeremd. Dit mechanisme, het Poynting-Robertson-effect genoemd, wordt waargenomen in interplanetair stof dat de weerstand van zonnestraling detecteert, waardoor het van de gordel van asteroïden in het zonnestelsel valt.
Wat het stof beïnvloedt, beïnvloedt onvermijdelijk de cocktail van heet gas in de bovenste lagen. En de weerstand van fotonen creëert een mysterieus effect.
Aan de hand van gegevens die het Solar Dynamics Observatory (DSO) in de afgelopen jaren heeft gemaakt, hebben wetenschappers golven gemeten om het vertragingsgedeelte nauwkeurig te volgen. Deze methode ("helioseismologie") is vergelijkbaar met meting van aardbevingen. Het materiaal van deze seismische golven passeert veranderingen in de golven, zodat seismologen onder de grond kunnen 'kijken'.
De zon is geen vaste planeet gemaakt van steen en metaal, maar het interne plasma laat de golven ook toe om te reizen, waardoor trillingen op het oppervlak worden gecreëerd die kunnen worden getraceerd. Daarom stelt helioseismologie onderzoekers in staat om onze ster te 'zien' en details over het interieur te onthullen. Met de hulp en het gebruik van de gegevens op het magnetisch veld, zullen we in staat zijn in te schatten hoeveel weerstand de speciale relativiteitstheorie is op het oppervlak van de zon. "Dit is een klein punt dat het proces vertraagt. Maar meer dan 5 miljard jaar geleden heeft het merkbaar een buitenste 35.000 km (22.000 km) beïnvloed, "zei Kuhn.
Door de zon te gebruiken als een laboratorium voor andere sterren, gelooft Kuhn's team dat een soortgelijk effect optreedt op alle objecten en een sterke invloed kan hebben op de evolutie van sterren. Zonne-astronomen zijn geïnteresseerd in het begrijpen hoe het vertragen van de zon het magnetisch veld beïnvloedt. Omdat magnetisme ruimteweer beïnvloedt (zonnevlammen en coronale emissies kunnen de werking van satellieten en elektriciteitsnetten verstoren), kan dit onderzoek een sleutelrol spelen bij het begrijpen van de zonne-energie-effecten op de aarde.
