De zon kent geen stabiliteit en hindert ons voortdurend met materiële emissies in de ruimte. De meest opvallende gebeurtenissen worden coronale massa-ejectie (CME) genoemd. Meestal beginnen dergelijke stormen met een waarschuwing in de vorm van een golf van hitte of energiedeeltjes. Maar onlangs is er een nieuwe soort verschenen die wetenschappers op een dood spoor heeft gezet: het lijkt erop dat er vanuit het niets een storm is ontstaan. Dit is een "verborgen CME".
Een internationale groep wetenschappers heeft een model gecreëerd dat de evolutie van mysterieuze zonnestormen imiteert. Voor dit doel hebben we de gegevens van de STEREO- en SOHO-missies gebruikt om een ideaal schema te creëren dat samenvalt met de waarnemingen. Het laat zien hoe een langzaam en stil proces onverwacht een wervelende massa van magnetische velden op een ster vormt, die ook plotseling de ruimte in raast. Dit alles gebeurt zonder waarschuwing.
Als de snelheid van een typische CME 1.800 mijl per seconde bereikt, dan hebben deze 250-435 mijl per seconde. Deze snelheid is slechts iets hoger dan de gebruikelijke zonnewind. Deze indicator geeft niet genoeg kracht om een groot ruimteweergebeurtenis te creëren, maar vanwege de interne magnetische structuur schenden ze nog steeds het magnetisch veld van de aarde. Het model gebruikte differentiële zonnerotatie (de evenaar draait sneller dan de polen). Het bleek dat dit type rotatie ervoor zorgt dat de magnetische velden met verschillende snelheden uitrekken. Dit creëert genoeg energie om gedurende twee weken verborgen CME's te vormen. Rotatie verhoogt geleidelijk de intensiteit van de magnetische veldlijnen, waardoor een gespannen energiedraad ontstaat. Op het moment van maximale stress schiet ze opeens neer.
Een dergelijke modellering helpt om beter te begrijpen hoe een ster onze ruimte beïnvloedt. Bovendien voegt het kennis toe bij het voorspellen van ruimteweer.
