De aard van het bewustzijn blijft een van de grootste wetenschappelijke mysteries. We weten niet hoe bewustzijn zich biologisch, chemisch of fysiek manifesteert. We weten niet eens of het leven of een functionerend neuraal netwerk noodzakelijk is voor de vorming van bewustzijn.
Er is een theorie van panpsychisme die stelt dat bewustzijn iets universeels is (de universele animatie van de natuur). Ze kreeg een vrij groot aantal supporters. Bovendien verscheen er een wetenschapper die gelooft dat dit idee zo serieus mogelijk moet worden genomen.
Denk niet dat Greg Mathloff een soort gek is. Dit is een wetenschapper die aandacht besteedt aan de gegevens. Hijzelf was verrast door de nieuwe vondst. Het blijkt dat de cijfers laten zien dat de sterren actief hun eigen routes in de lucht veranderen en corrigeren.
Matloff bracht het grootste deel van zijn carrière door met het ontwikkelen van NASA-raketten. Daarna keerde hij zich om als expert op het gebied van planetaire afweer, de winning van materialen uit asteroïden en het idee hoe ons bewustzijn de hemelfysica kan beïnvloeden.
In een recent wetenschappelijk artikel betoogt Greg Matloff dat de stellaire momentum- en snelheidsgegevens gevallen laten zien waarin de beweging van sterren niet samenvalt met de huidige astrofysische modellen. Hij is van mening dat deze gegevens moeten worden beschouwd als bewijs van hoe proto-bewustzijn zich kan manifesteren in hemellichamen.
In deze context wordt sterrenbewustzijn waargenomen als een alternatieve theorie van donkere materie, in een poging uit te leggen waarom sterren in buitengebieden van sterrenstelsels sneller bewegen dan ze zouden moeten.
Sterrenvelden strekken miljarden lichtjaren uit
Matloff ontmoette de theorie van het bewustzijn voor het eerst in het werk van natuurkundige en parapsycholoog Evan Harris Walker. De laatste beschreef de verbanden die werden waargenomen tussen bewustzijn en kwantummechanica.
Walker geloofde dat de gedachte werkt, omdat we een bepaald type golffunctie hebben geassocieerd met een deeltje (mogelijk een elektron), dat tussen twee synapsen kaatst. Als je een korrel zand in een stenen muur gooit, dan zal het er niet doorheen komen, zelfs niet op de miljoenste rol. Maar in de kwantumwereld is er een oneindige kans dat een zandkorrel door de muur kan breken.
Als we het over de hersenen hebben, kan het elektron uiteindelijk de synaptische wanden doorbreken en naar een ander deel van de hersenen (of zelfs naar een ander brein) gaan. Dat wil zeggen dat de gedachte plotseling op verschillende plaatsen kan doordringen. Als dit op grotere schaal gebeurt, krijgen we de vorming van bewustzijn. Op het kwantumniveau zijn cellen en weefsels hiervoor niet nodig, omdat het simpelweg een interactie is van deeltjesfysica.
Matloff raakte geïnteresseerd in dit idee tijdens het werken aan interstellaire reizen en bewegingen in de ruimte. Eens vroeg een student hem naar donkere materie, wat verklaart waarom de sterren aan de buitenste regionen van spiraalstelsels sneller bewegen dan ze zouden moeten. De student zei dat wetenschappers al tientallen jaren op zoek zijn naar donkere materie, wat misschien zelfs niet zo is.
Deze opmerking deed Matloff denken. Als er geen donkere materie is, dan moet er een andere reden zijn voor de ongewone beweging van de sterren. Wat gebeurt er als je de invloed van een dicht object uit de vergelijking verwijdert? Misschien het hele ding in het eigendom van de sterren zelf?
Knippert als dat nodig is.
Matloff besloot om een symposium bij te wonen in de British Interplanetary Society gewijd aan sciencefictionschrijver Olaf Stapledon. Eerder beschreef hij het universum in de vorm van een kosmische dans, waarbij sterren in staat zijn om met elkaar te 'communiceren' en een primitieve vorm van bewustzijn manifesteren om synchroon te bewegen.
Er zijn andere ideeën. De theorie van steady-state suggereert bijvoorbeeld dat de dichtheid van het universum niet verandert met de uitbreiding van de ruimte, omdat materie de hele tijd wordt gecreëerd. Dat wil zeggen, het universum is altijd hetzelfde. Sterrenbewustzijn zou de methode zijn om stabiliteit te creëren. Maar deze theorie werd door een groter aantal van de wetenschappelijke gemeenschap verworpen.
Matloff dacht echter nog steeds: "Als de sterren bewust zijn en uit eigen beweging bewegen, wat bracht hen dan tot bewustzijn?". Er is geen biologische basis (zoals neuronen), dus ik moest me wenden tot moleculen. Hoe kan bewustzijn in moleculen zijn?
Matloff ontwikkelde een model dat beweert dat een gestabiliseerde oscillatie in het universele vacuüm, waaruit het universum afkomstig is, ook als een bron van bewustzijn fungeert. De wetenschapper gelooft dat moleculair bewustzijn bestaat vanwege het Casimir-effect: niet alle bindingen tussen atomen en moleculen zijn elektromagnetisch. Dit is 20-30% vanwege de vacuümdruk.
Als dat zo is, zou er een verschil in beweging moeten zijn voor sterren met moleculen en heter zonder moleculen. Matloff moest door veel boeken zoeken om het antwoord te vinden.
Stel dat de Large Magellanic Cloud inderdaad een enorme Magelhaense menigte was Als gevolg daarvan slaagde hij erin de hypothese te bereiken dat hij de Parenago zou breken. Dit is een idee van de Sovjet-fysicus Pavel Parengo, gemaakt in de jaren 1940-1950. Hij werkte aan de ideeën van astrofysica, in tegenstelling tot de heersende astronomische theorieën. Zijn concept is dat koudere sterren, inclusief de zon, iets sneller rond het galactische centrum bewegen dan de warmere.
Matloff groef dieper en besloot in moderne observaties steun te zoeken voor Parenago-ideeën. Eén bron waren gegevens van het Hipparcos Space Observatory, dat de beweging van meer dan 100.000 sterren waarnam. Hij wendde zich ook tot de "astrofysische hoeveelheden" van Clabon Allen. Het bleek dat de breuk in de sterrenbeweging duidelijk was in sterren met een hogere spectrale klasse.
Het is het gemakkelijkst om te zeggen dat de dichte armen van materie aanwezig zijn in de spiraalvormige armen van de Melkweg, en een van deze regio's beweegt zich miljarden jaren door de melkweg en sleept er koelere sterren mee. Maar deze verklaring is onwaarschijnlijk. Bovendien heeft een dergelijk fenomeen geen betrekking op een specifiek gebied, maar is het overal gebruikelijk.
Welnu, als een ster echt bewustzijn heeft, hoe zou hij dan zijn richting en snelheid op fysiek niveau kunnen veranderen? Verschillende theorieën omvatten stralingsdruk, stellaire stralen en zelfs telekinese. Elk heeft sterke en zwakke punten.
De stralingsdruk wordt isotroop beïnvloed als deze in alle richtingen hetzelfde is. Als het meer in de ene richting is gericht dan het andere, vergroot dit de kans dat geavanceerde buitenaardse wezens een megastructuur hebben gecreëerd die rond een ster draait. Maar het is moeilijk voor te stellen dat een buitenaards station bij elke ster aanwezig was met een vreemd gedrag. Het idee van stellaire jets klinkt beter, omdat unidirectionele stromingen een ster met 40-50% meer in de ene richting kunnen duwen dan in de andere. Maar er zijn niet genoeg gegevens om de mogelijkheid van een dergelijk scenario te bevestigen.
En zo kwamen we bij telekinese. Dit is ongelooflijk moeilijk, omdat het fenomeen nog niet aan bewijs onderworpen is. Uiteindelijk richtte Matloff zich nog steeds op panpsychisme, in een poging om het idee buiten het veld van de filosofie te brengen in een poging tot empirische verificatie.
Gigantische jacuzzi van galactisch bewustzijn
Hoe gaat Matloff naar bewijs zoeken? De eerste stap is om zoveel mogelijk informatie over stellaire bewegingen te verzamelen. Hier heeft de wetenschapper geluk gehad, omdat de Gaia-missie hier al lang mee bezig is. Hij gaat de verzamelde gegevens analyseren, aandacht schenken aan meer rode en koude sterren met moleculen die zich meestal sneller rond het galactische centrum bewegen dan sterren zonder moleculen.
Als de gegevens het idee van Matloff bevestigen, kan het de hele wetenschappelijke wereld veranderen. Nu lijken zijn veronderstellingen vreemd, maar ze inspireren je om naar het Universum te kijken als iets dat vervuld is van bewustzijn.
