Dit sterrenstelsel heeft een krachtige "megamaser", klinkt alsof het uit de volgende Star Wars is genomen.
In de klassieke Star Wars: New Hope-film vernietigde Luke Skywalker, onder leiding van de rebellenalliantie, het verschrikkelijke wapen van het Empire - de Death Star. Onderschat de kracht van de Force, hield Darth Vader toezicht op de constructie van de tweede Death Star, die ook zijn bestaan eindigde in Star Wars: The Return of the Jedi. 30 jaar later, in het deel "The Force Awakens", bouwde een andere masochist een nog grotere Death Star, in staat sterren te eten voor het ontbijt, dat ook stierf door toedoen van de rebellen.
Daarom, als je de logica volgt, zal er dan een superwapen zijn in de "Episode X" die al zo groot is als een sterrenstelsel, dat met één klik het aangrenzende sterrenstelsel zou kunnen verdampen?
Het klinkt fantastisch, zelfs voor de film, maar moeder natuur bleek meer vooruitziend dan keizer Palpatine. De Hubble-telescoop zag een volledig functionele megalaser ter grootte van een sterrenstelsel.
Het hier beschreven sterrenstelsel bevat een 'megamaser'. Dit zijn astronomische lasers die intense emissies van microgolven produceren die voortkomen uit gestimuleerde emissie van microgolven uit interstellaire wolken in de kernen van sterrenstelsels. Hun kleinere neven, stellaire masers, zijn overal in onze melkweg te vinden. Vaak worden ze geproduceerd in stervormende nevels. Interstellaire watermoleculen creëren bijvoorbeeld bepaalde frequenties die heel duidelijk in de radioobservatie van de ruimte verschijnen. Megamasers genereren echter 100 miljoen keer meer energie dan gewone masks.
Het IRAS 16399-0937-sterrenstelsel, meer dan 370 miljoen lichtjaren verwijderd van de aarde, werd waargenomen door de Hubble uitgebreide observatiecamera, nabij-infraroodcamera en multi-object spectrometer (NICMOS). Hoewel het er passief en rustig uitziet, maakt het genereren van krachtige microgolfstraling het interessant voor astronomie.
IRAS 16399-0937 bevat twee kernen. Dit kan erop duiden dat er aanvankelijk twee melkwegstelsels samengevoegd waren. In de noordelijke kern is er een supermassief zwart gat dat 100 miljoen keer de zonnemassa is. Daarnaast is de zuidelijke kern een actieve, stervormende regio. Terwijl het noorden verstoken is van dergelijke processen. Met de hulp van NICMOS Hubble konden astronomen begrijpen dat elke kern naar elkaar toe spiraliseert.
Het industriële gebruik van masers kwam er nog voordat we wat we kennen als een laser uitvinden (versterking van licht door gestimuleerde straling). Masers werken echter op microgolfgolflengten, terwijl lasers op hogere frequenties werken. In het laboratorium werken masers door gestimuleerde emissie van microgolven, dat wil zeggen, ze gaan over in het materiaal, wat op zijn beurt de emissie van nog meer microgolf-fotonen stimuleert. In astrofysische situaties gaan microgolven over in gaswolken en moleculen kunnen in hen gestimuleerd worden om meer microgolven uit te pompen dan ze daar krijgen. Dit genereert een krachtige uitvoer van coherente straling op bepaalde frequenties. Maar het gebruik van de megamaser voor de vernietiging van andere hemellichamen blijft op het gebied van science fiction. En het is onwaarschijnlijk dat IRAS 16399-0937 in de nabije toekomst zal sterven door toedoen van de rebellen.
