Het is al lang bekend dat contact tussen sterrenstelsels het evolutieproces beïnvloedt. Dit zijn standaardgebeurtenissen en meestal kunt u tekenen van fusie zien, zoals getijdenstaarten en andere morfologische verstoringen. De meest dramatische botsingen veroorzaken dat sterrenstelsels flitsen in het infrarode bereik, waardoor ze worden omgezet in de helderste objecten van het universum. Met deze helderheid kunt u objecten op grote afstand bestuderen en de grootte van de ruimte instellen.
Twee processen zijn verantwoordelijk voor verhoogde straling: geboorte en voeding van een superzwaar zwart gat in het galactisch centrum (actieve galactische kern). Dit zijn verschillende processen en ze zijn gemakkelijk te onderscheiden, maar alles is gecompliceerd door stof of de zwakte van de melkweg zelf. Daarom moeten onderzoekers de vorm van een compleet melkwegstralingprofiel van ultraviolet tot ver infrarood gebruiken.
Galactisch paar VV705 samenvoegen. Wetenschappers hebben een aantal vergelijkbare objecten gemeten om de relatieve bijdrage aan de helderheid van stervorming te berekenen in vergelijking met de aanwas rond de kern van een superzwaar zwart gat. Voor VV705 was vastgesteld dat bijna 75% van de lichtkracht afkomstig is van een sterrige geboorte van Als uitbarstingen van stellaire geboorte verantwoordelijk waren voor de opname van heldere sterrenstelsels in het vroege heelal, dan hebben veel van de sterren van vandaag zich misschien in soortgelijke gebeurtenissen gevormd. Maar met het overwicht van actieve galactische kernen, zouden meer convexe stralen en minder nieuwe sterren moeten zijn waargenomen. Wetenschappers besloten om 24 relatief benaderende lichtgevende gebeurtenissen van de galactische fusie te analyseren om te begrijpen hoe vaak en in welke mate de activiteit van de actieve galactische kern gerelateerd is aan energie.
Wetenschappers waren in staat om de meest nauwgezette informatie SED te verkrijgen in 33 spectrale banden van de zeven missies van NASA. Daarna pasten ze de nieuwe berekeningscode toe. Het bleek dat de bijdrage van de kernen 90% van de totale lichtkracht bereikt. In andere gevallen daalt de waarde minder dan 20%. Hoewel de bevindingen beperkt zijn vanwege een bescheiden steekproef van sterrenstelsels in het onderzoek. Daarom breidt de analyse zich nu uit naar enkele honderden fusiegebeurtenissen om de bevindingen te versterken.
