Rechts: beeld van verre supermassieve melkwegstelsels gevonden in het Chandra röntgenbereik. Links: Spitzer infrarood-weergave.
De meeste sterrenstelsels hebben een superzwaar zwart gat in hun midden. Het groeit op als gevolg van massale accretie. Het kan worden gezien tijdens periodes van voeding, maar niet in direct zicht, maar in apparaten die ultraviolet en röntgenstraling vastleggen. Wanneer de actieve fase begint, wordt het de actieve galactische kern (AGN). Velen van hen bevinden zich in normale sterrenstelsels, waar zich stervorming ontwikkelt samen met de aanwas van zwarte gaten. Maar wetenschappers zijn het niet helemaal eens met de ware aard van sterrenstelsels.
Het is erg moeilijk om de bijdrage aan emissie van AGN en van de melkweg zelf te onderscheiden. Zelfs Hubble kan het niet uitvinden omdat het sterrenstelsel vol stof zit. Dergelijke objecten worden "verborgen AGN's" genoemd. In de gebruikelijke observatie zien ze er zwakke plekken uit, maar het is bekend dat hun helderheid gelijk is aan 10 miljard zonnen.
Astronomen hebben besloten om een exacte steekproef van de verborgen AGN te brengen - die waarvan de infraroodstraling 20 keer hoger is dan de röntgenfoto. Om dit te doen, selecteerde 265 AGN, en ontdekte vervolgens welke van hen zich in de "verborgen" staat bevonden. Om dit te doen, was het noodzakelijk om de spectrale verdeling van straling te verzamelen, gecombineerd met infrarood- en ultraviolette straling, evenals optische gegevens. Deze informatie werd in het model gebruikt om de algemene infraroodcomponent te markeren. Na de analyse bleven 182 objecten over. Vervolgens namen wetenschappers zeer zwakke optische beelden van nucleaire gebieden in en creëerden ze een hele momentopname. Het bleek dat deze nucleaire regio te compact van hoek is. Ze geloven dat de verborgen AGN's het compressieproces zouden hebben overleefd - koude gasstromen stromen de melkweg in en bereiken de kern, waardoor ze in omvang verkleind worden. Deze resultaten zijn erg belangrijk omdat ze de ontwikkeling van deze formaties verklaren, en ook helpen om te begrijpen wat er is gebeurd in de sterrenstelsels van het vroege universum (ze zien er ook ongewoon compact uit).
