Onderzoekers voorspellen dat planeten die lijken op Neptunus en zich in de buurt van het galactische centrum bevinden, zijn getransformeerd in rotsachtige werelden door fakkels die zijn gecreëerd door een superzwaar zwart gat. De gegevens zijn gebaseerd op computermodellen, recente studies van exoplaneten, evenals röntgen- en UV-waarnemingen van sterren en zwarte gaten.
Natuurlijk lijkt het idee dat zwarte gaten actief betrokken zijn bij de evolutionaire processen van de planeten wild, maar het werkt voor het centrum van de Melkweg. Om vergelijkbare conclusies te verkrijgen, hebben wetenschappers de omgeving rond het dichtstbijzijnde supermassieve zwarte gat bestudeerd. We hebben het over Boogschutter A * met een massaliteit van 4 miljoen zonne-energie.
Het is bekend dat materiaal dat in een zwart gat wordt gevangen, heldere röntgenfoto's en UV-stralen afgeeft. Zowel Chandra als XMM-Newton X-ray telescopen tonen soortgelijke gebeurtenissen die ongeveer 6 miljoen - 100 jaar geleden plaatsvonden. Al die tijd hebben wetenschappers geprobeerd te begrijpen welke invloed deze flitsen kunnen hebben op nabije planeten en sterren. Het blijkt dat een zwart gat het leven van de planeet dramatisch kan veranderen.
De onderzoekers onderzochten de effecten van hoogenergetische straling op de planeten op een afstand van 70 lichtjaren, waarvan de massa varieerde tussen Neptunus en de aarde. Ze vonden dat röntgenstralen en UV-stralen leiden tot de verwijdering van een grote hoeveelheid dichte gasatmosfeer. In sommige gevallen zou het een bijna kale rotsachtige kern moeten blijven. Zulke planeten zouden zwaarder zijn dan de aarde en zouden in de categorie 'superaarde' vallen. Super Earths worden beschouwd als een van de meest voorkomende soorten planeten die buiten ons systeem worden gevonden. Analyse toont aan dat ze in de juiste omgeving op zeer exotische manieren worden gevormd.
Natuurlijk hebben deze flitsen een negatief effect op die objecten die de voorwaarden hebben voor het verschijnen van het leven. Extra bursts kunnen de planetaire atmosfeer volledig vernietigen. Ook kunnen de planeten worden blootgesteld aan zwaartekrachtvernietiging als gevolg van een verschuiving in sterbeweging. Soortgelijke gebeurtenissen vinden vaak plaats in de buurt van het superzware zwarte gat in onze Melkweg.
Berekeningen tonen aan dat op een afstand van 70 lichtjaar van het centrale zwarte gat, de gemiddelde afstand tussen de rotsachtige werelden 75 tot 750 miljard km is. Voor u om te begrijpen, bevindt de dichtstbijzijnde ster van de zon zich op 40.000 miljard km. Dat wil zeggen, in het gebied waar de planeten zo dicht leven, is er een grotere kans op de verspreiding van het leven.
De ontdekking van dergelijke planeten staat voor problemen. De afstand van de aarde tot het centrum van de Melkweg is 26.000 lichtjaren, en stof- en gaswolken verduisteren het zicht. Maar deze obstakels kunnen worden overwonnen met telescopen van de volgende generatie. Het kan bijvoorbeeld doen met de European Extremely Large Telescope (E-ELT).
