Moderne telescopen zijn krachtiger dan hun oudere "familieleden". Ze hebben echter nog steeds te kampen met beperkingen, omdat ze geen objecten kunnen bestuderen die miljarden jaren verwijderd zijn. Maar het universum komt te hulp door zwaartekrachtlenzen te leveren.
Wat is het?
Het fenomeen van een zwaartekrachtlens werd door de grote wetenschapper Albert Einstein aan de wereld gepresenteerd. Meer specifiek vloeide het voort uit zijn algemene relativiteitstheorie. In feite is het de invloed van massieve materie op het licht. Onder invloed van de zwaartekracht van grote objecten, is het traject van de lichtstraal gebogen.
Elk massief object, zoals een ster, een sterrenstelsel, een galactische cluster, een verdikking van donkere materie of zelfs een planeet kan fungeren als een zwaartekrachtlens. Het actieplan is eenvoudig. Tussen de aarde en het object op afstand bevindt zich een zwaartekrachtlens. Lichtstralen gaan er doorheen en zijn gebogen onder de werking van een sterk zwaartekrachtveld. Hierdoor verbetert het object erachter de helderheid en wordt het meer zichtbaar voor ons.
Een kleurenbeeld van de zwaartekrachtlens "Einstein's Cross", verkregen met de Hubble-telescoop ("Geavanceerde camera voor fotograferen" en "Wide field 3" -gereedschappen) door NASA en ESA in het kader van het Relics-project. Het object wordt J2211-0350 genoemd en bevindt zich in een cluster van sterrenstelsels Rxc J2211.7-0350. Dergelijke lenzen zijn een echt geschenk geworden voor wetenschappers die dieper in de uitgestrektheid van het universum proberen te turen. Deze objecten zijn moeilijk te vinden. Maar nog minder vaak blijkt het het kruis van Einstein te vinden. Wat is dit? De mate van uitlijning van vervormde beelden in een bepaalde vorm. Het kan een boog, een ring of een kruis zijn. Omdat de 'vader' van de zwaartekrachtlens Einstein wordt genoemd, diende zijn naam als een voorvoegsel bij de naam.
Einsteins eerste kruis
Het allereerste exemplaar van het kruis van Einstein werd gevonden op het grondgebied van het sterrenbeeld Pegasus. Je kunt het zelf waarnemen als je de kans krijgt om een krachtige telescoop te gebruiken. Het object kreeg de naam Q2237 + 030. Dit is het beeld van een quasar, verkregen door de methode van zwaartekrachtlensing. Hij is 8 miljard lichtjaren verwijderd!
Dit is ver weg, maar we zijn erin geslaagd het licht te zien ten koste van het ZW 2237 + 030-sterrenstelsel dat tussen ons en de quasar leeft, op slechts 400 miljoen lichtjaren afstand (twee dozijn keer dichterbij). In elke foto zie je de vorm van een kruis, waar vier heldere objecten worden weergegeven met foto's van een quasar, en in het midden een lensstelsel.
Het is belangrijk om te begrijpen dat dergelijke foto's alleen kunnen worden verkregen met behulp van krachtige apparatuur. Daarom kunnen wetenschappers niet zonder de mogelijkheden van de Hubble-ruimtetelescoop.
Nog een vondst!
Onlangs vond een goede gebeurtenis plaats in de ruimte - twee melkwegstelsels genivelleerd in relatie tot terrestrische waarnemers. Zo slaagde het Hubble-team er in om het tweede geval van de formatie van het Einstein-kruis te repareren.
Natuurlijk is de aanwezigheid van vier punten rondom de melkweg op de foto nog geen exact bewijs van de aanwezigheid van het Einstein-kruis. Daarom, om het gebruik van de Big Canary Telescope te bevestigen.
De vondst wordt aangeduid als J2211-0350. De analyse laat zien dat er tussen ons en de lichtbron een groot elliptisch sterrenstelsel is dat op een afstand van 7 miljard lichtjaar leeft! Er is nog steeds weinig informatie over de aard van de bron zelf, maar de eerste gegevens geven de afstand aan van 20 miljard lichtjaren (de afstand zal nog worden opgehelderd).
Postscript
Meestal worden verre quasars "vergrote" objecten. Maar alle aanwijzingen zijn dat het elliptische melkwegstelsel een ander jong stelsel met een actief proces van geboorte van een steriel objectief vormde. Onderzoekers zullen het tweede kruis van Einstein blijven onderzoeken om meer informatie te verstrekken.
