Een planetaire nevel is een lijk dat overblijft na de dood van een ster. Toen de planetaire nevels voor het eerst in een telescoop verschenen, vertegenwoordigden ze een cirkelvormige vorm die leek op reuzenplaneten. Dit was de reden voor de naam, hoewel deze niet de ware aard van de objecten weergeeft.
In een recente studie met de MUSE-spectrograaf op de Very Large Telescope was het mogelijk om onverwachte complexiteit te vinden in gas en stof uitgestoten door de rode reus aan het einde van zijn bestaan. De verdeling van temperaturen en dichtheden in de nevel past niet in bestaande methoden en biedt interessante informatie.
We hebben het over de Saturn Nebula (NGC 7009), die een aantal structuren toont die geassocieerd zijn met verschillende atomen en ionen. Analyse heeft aangetoond dat deze structuren verschillen in de eigenschappen binnen de nevel vertegenwoordigen, zoals hogere en lagere dichtheid, evenals hoge en lage temperaturen. In een enkele review kan de MUSE 900.000 spectra van kleine gebieden in de lucht vastleggen, wat een heleboel gegevens voor jarenlange analyse garandeert. Bij het bestuderen van de informatie verkregen de onderzoekers kaarten voor vier temperaturen en drie dichtheden. Ze zijn allemaal verschillend en laten zien dat het gas in de nevel niet homogeen is.
De aanwezigheid van stof kan ook worden aangetoond aan de hand van de kleurverandering tussen verschillende waterstofemissielijnen, en de verwachte kleur wordt bepaald door de atoomtheorie. Het team ontdekte dat de verspreiding van stof geen uniformiteit vertoont en een opvallende daling aan de rand van de binnenste gasomhulling. Dit alles spreekt van abrupte veranderingen in stofemissie tijdens de laatste stadia van sterster's dood of lokale stofvorming en vernietiging.
De bevindingen suggereren ook dat moderne methoden voor het bepalen van helium moeten worden verbeterd. De analyse bevestigde opnieuw het belang van de rol van MUSE in de studie van planetaire nevels.
