In de Oscar-winnende film Social Network uit 2010 is er één beroemde scène. Het speelt zich af in een Harvard-slaapzaal in de kamer van Mark Zukenberg (Jesse Eisenberg), waar een feest wordt geportretteerd. Een groep jonge mensen zit rond de tafel. Zonder hun ogen van hun laptops te halen en hun vingers van het toetsenbord, tikken ze constant iets aan en spoelen het af met al hun glazen alcohol. Ze hebben te weinig tijd waarin je tijd nodig hebt om de code te kraken voordat ze worden opgemerkt. Studenten verzamelden zich luid en steunden hen vrolijk. Uiteindelijk zijn ze geslaagd en de winnaar staat aan het hoofd van de nieuwe start-up, die later Facebook wordt genoemd.
Wat Zuckenberg toen deed, was slechts een klein deel van de 'Hackathon', om zo te zeggen voor 5 personen.
"Hackathon" of "hacken" veroorzaakt onmiddellijk het uiterlijk van die gezichtsloze cyberpunks die de beveiliging van het systeem schenden om vertrouwelijke gegevens onheilspellend te stelen. Het kan ook meteen iemand zoals David Lightman (Matthew Broderick) eraan herinneren, een briljante eersteklas schooljongen in de film "War Games" uit 1983, die tijdens een spel per ongeluk op een militaire supercomputer breekt.
In feite is alles niet meer zo.
Het woord heeft in onze tijd een geheel andere betekenis gekregen. Het werd de verpersoonlijking van een creatief carnaval dat op cafeïne zit, waar zakenmensen van verschillende strekkingen bij elkaar komen en verschillende problemen in een hectisch tempo oplossen om een stukje nieuwe software, een nieuw apparaat, een volledig nieuw bedrijf of zelfs een nieuwe industrie te bedenken. Het is ook een vruchtbare voedingsbodem voor het werven van talent, netwerken en in sommige gevallen naar huis gaan met prijzengeld.
Zelfs meer dan dat, heeft het concept zich verder ontwikkeld dan de siliciumbasis van start-uptechnologie. Interstellar Icarus is een niet-commerciële ruimte voor onderzoekssterren. Dat wil zeggen, het is nog een stap om het "Congres van sterrenschepen" in de vorm van een hackathon te veranderen.
Vanaf vrijdag 4 september zal de campus van de Drexel University of Philadelphia een gesprek hebben met de collectieve energie van de melkweg (pardon de woordspeling), dat wil zeggen ruimtemensen, futuristen, technologen, ingenieurs en enthousiasten. Dit hele bedrijf zal verzamelen voor een zogenaamde brainstorm.
Het hele weekend wordt er een speciale conventie gehouden. Een groot aantal teams gaat diep in op de onderwerpen van de interstellaire ruimte en vecht met ernstige problemen net zo actief alsof ze het allemaal onder de knie hebben in een nieuw videogame.
Alleen de spelers zijn beroemdheden, te beginnen met een gebied als archeologie in lucht- en ruimtevaarttechnologie en eindigend met stedelijke planning in science fiction. En hier verdienen ze hun spelpunten niet, maar nemen belangrijke beslissingen die de toekomst van de aarde beïnvloeden.
Deze gebeurtenis (ik denk dat je bij de Comic-Con een astronomische wetenschappelijke conferentie kunt ontmoeten) zoekt, wat voor velen misschien onmogelijk lijkt, om de mensheid naar de dichtstbijzijnde sterrenburen te sturen die zich op een afstand van ongeveer vier lichtjaren bevinden (voor jou om te begrijpen, is één lichtjaar bijna 6.000.000.000.000 mijlen) En ze dromen ervan om rond 2100 na Christus op tijd te zijn e. In zekere zin lijkt het een voorbarige wens om verder te gaan dan het zonnestelsel, toen we niet eens voor de tweede keer naar de maan terugkeerden en Mars niet bezochten. Maar elk verhaal over menselijke intelligentie ergens nam het begin. Het Westen zou nog steeds niets weten over het bestaan van China, als het niet voor de Venetiaanse koopman Marco Polo was, die op een epische reis ging, over de Levant zwom, over de piramides en langs het hete zand van de Gobi-woestijn ging en niet in het Mongoolse rijk kwam, beschreef alles .
Na alle gesprekken worden de sprekers verdeeld in groepen en communiceren ze met studenten. Ze praten over interessante onderwerpen, zoals ze het lijken: ze bespreken stellingen, verschillende vergelijkingen, doen technische krabbels, vatten tabellen samen en analyseren ze, en laten ze reflecties op moleskin-broeken noteren. In hun vrije tijd overwegen ze zorgvuldig de vooruitzichten om de meest krachtige sterrenstaat te worden.
Tegen het einde van de sluiting verwacht niemand dat het schip onmiddellijk zal worden gebouwd en aan de parameters en vereisten zal voldoen. Het doel van interstellaire Icarus is om mensen in deze richting te duwen. Niemand moet de "rode pil" onmiddellijk doorslikken zoals in de Matrix. Maar als alles voorbij is en mensen naar de uitgang gaan, is er hoop dat hun waarneming nog verder open zal blijven. En dat we nog een stap hebben gezet in de richting van het aanbreken van de "Interstellaire Eeuw".
