We zijn erin geslaagd om een verbazingwekkende planetaire nevel te vangen met behulp van het FORS2-instrument op de Very Large Telescope. Je kunt de heldere centrale ster in Abell 36 en de omringende planetaire nevel zien. Dichter bij ons is een asteroïde, die een vaag spoor achter en links van de centrale ster achterliet. Een glinsterende galactische array is zichtbaar op de achtergrond.
De zwakke en efemere gloed van de planetaire nevel ESO 577-24 blijft bestaan gedurende een korte tijdspanne van 10.000 jaar. In de astronomie is dit slechts een moment. De Very Large Telescope was in staat om deze schaal van helder, geïoniseerd gas te vangen - de laatste uitademing van een stervende ster, waarvan de brandende resten worden bekeken aan de basis van het beeld. Bij uitzetting bezoedelt het gasvormige omhulsel van de planetaire nevel en verdwijnt geleidelijk uit het zicht.
Planetaire nevel - de overblijfselen van een dode gigantische ster, die de buitenste lagen heeft uitgeworpen en een hete dwerg heeft achtergelaten. Rode dwergen - de sterren in de laatste fase van het leven, die de brandstof in de kernen uitputten en begonnen te verkleinen onder verpletterende zwaartekracht.
Wanneer de rode reus krimpt, activeert de sterke druk de stellaire kern, waardoor deze de buitenste lagen de ruimte in werpt in de vorm van een krachtige sterrenwind. De kern zendt voldoende intense ultraviolette stralen uit om de uitgeworpen lagen te ioniseren en ze te doen glanzen. Als een resultaat verschijnt een planetaire nevel voor ons.
Een specifieke planetaire nevel werd ontdekt in 1966. Het is 1400 lichtjaar ver van ons vandaan. Wanneer de dwergster afkoelt, blijft de nevel uitzetten tot hij langzaam uit het zicht verdwijnt.
