We zijn verslaafd aan communicatiesatellieten. Deze ruimte-relaystations zijn actiever dan we denken, ze ontvangen signalen van de aarde, filteren ze, veranderen hun frequenties en versterken ze voordat ze naar een specifieke plaats op aarde worden gestuurd. Maar de eerste communicatiesatellieten waren passief, ze weerspiegelden eenvoudig de signalen die ze terugsturen naar een bepaald punt op aarde. Dit waren "Echo-satellieten" - de eerste werd gelanceerd in 1960 en de tweede op 25 januari 1964.
Het Echo-programma begon in 1956 als een experiment van het Nationaal Adviserend Comité voor de Luchtvaart. Grote ballonsatellieten werden voornamelijk ontworpen om de effecten van de bovenste atmosfeer op grote lichtgewicht orbitale structuren te testen. De tweede toepassing van reflecterende lichamen in de ruimte werd snel uitgevonden door John Robinson Pierce en Rudolf Kompfner, twee onderzoekers van het AT & T-telefoonlaboratorium. Geïnteresseerd in het gebruik van satellieten voor communicatie, realiseerden ze zich dat Echo een prachtige passieve communicatie met proefsimulatie was. De satelliet kon niet veel acties uitvoeren, maar het was een uitstekende tool om signalen te verzenden die ze van het ene punt naar de andere konden sturen. Toen NASA werd ontbonden en gecreëerd door NASA, raakte NASA betrokken bij het Echo-project.
De eerste Echo-satellieten werden ontworpen en gebouwd door ingenieurs van het NASA Research Center van Langley. De eerste versie heette Echo 1 (meer precies, Echo 1A, nadat Echo 1 was vernietigd tijdens een mislukte lanceringspoging) was de bal 100 voet in diameter, gemaakt van polyester polyester huid met een dikte van slechts 0, 0127 mm. En hoewel hij slechts 150 kilo woog, waren er maar een paar kilo gas nodig in de ruimte, zodat hij zijn vorm kon behouden. Aan boord waren veel bakens voor telemetriegegevens, die waren uitgerust met vijf nikkel-cadmium-batterijen. Batterijen werden op hun beurt opgeladen met 70 zonnebatterijen die op een ballon waren geïnstalleerd.
Echo 1 werd gelanceerd op 12 augustus 1960 en bevatte een aantal belangrijke innovaties op het gebied van satellietcommunicatie. Hij voerde de eerste live satelliet spraakcommunicatie uit; een radiogram afgeleverd aan president Eisenhower; via het maakte de eerste transcontinentale satelliet-oproep tussen twee onderzoekers; De eerste satelliet zond het beeld uit. Hij was ook een van de eerste satellieten die de effecten van de zonnewind ondervond. Echo 1, toen het zeil reageerde op de druk van de zonnefotonen die het voortstuwden en het satelliettraject vervormden.
Echo 2 was de volgende vier jaar later, het is een andere passieve communicatiesatelliet dan zijn voorganger. Ondanks het feit dat het leek op een batterijgevoede baken van een telemetriesysteem aan boord om een volgsignaal te leveren, de temperatuur van het materiaal van de ballon te controleren, de interne druk aan te passen om zijn vorm te behouden, was Echo 2 in meerdere richtingen geavanceerder dan zijn voorganger. Het was bijvoorbeeld groter dan een diameter van bijna 135 voet. Dit verbeterde het luchtstroomsysteem, wat betekende dat zodra het de baan bereikte, het ballonmateriaal glad werd en een bolvorm kreeg. De tweede opdracht van Echo 2 hielp wetenschappers meer gegevens te verzamelen over de dynamiek van een groot ruimtevaartuig in een baan om de aarde en over de vorm en grootte van grote delen van de aarde. Echo 2 maakte een einde aan NASA-onderzoek naar passieve communicatiesatellieten. Deze ballen waren enorm in vergelijking met actieve communicatiesatellieten en primitiever. Echo 1 werd als eerste vergeten, na het verschijnen van nieuwe producten in de opkomende wereld van ruimtecommunicatie, ontwikkelt AT & T een actieve communicatiesatelliet genaamd Telstar. Echo 1a werd op 24 mei 1968 opnieuw gelanceerd. Echo 2 was op 7 juni 1969.
