De gigantische stervoet (ongeveer 100 miljard sterren) is een elliptisch sterrenstelsel dat 55 miljoen lichtjaren van de aarde verwijderd is. Dit is Messier 89, die qua uiterlijk lijkt op een bol. Deze situatie lijkt ongebruikelijk voor elliptische sterrenstelsels, omdat ze in vorm zijn getrokken. Maar dit is slechts een misleiding van perspectief en oriëntatie ten opzichte van de aardse waarnemer.
M89 is kleiner dan de Melkweg, maar valt op door een aantal interessante functies. Eén structuur van gas en stof wordt op 150.000 lichtjaar uit het galactische centrum getrokken, waarin een superzwaar zwart gat leeft. Jets met verwarmde deeltjes strekken zich uit over 100.000 lichtjaren. Dit geeft aan dat de melkweg in het verleden actiever was. Rondom bevinden zich de systemen van schelpen en pluimen, veroorzaakt door gebeurtenissen in het verleden van fusies met kleine sterrenstelsels. In 1781 werd M89 ontdekt door Charles Messier, die 23 jaar lang een catalogus samenstelde om ruimtevoorwerpen te onderscheiden van kometen. Het begon allemaal op de dag dat hij de Krabnevel nam voor de komeet van Halley. Zodat andere astronomen geen fouten herhalen, compileerde hij een map die 110 objecten bereikte.
