Letterlijk onlangs konden onderzoekers de horizon van een superzwaar zwart gat fotograferen, waardoor het object uit het veld van theorieën werkelijkheid werd. De aard en kenmerken van zwarte gaten lijken echter nog steeds vreemd, dus de wetenschap staat altijd open voor het bestuderen van alternatieve ideeën. Een van deze was gravastar.
We kennen zwarte gaten sinds 1915, toen ze voor het eerst van Albert Einstein's theorie overgingen op het oplossen van zijn vergelijkingen door Karl Schwarzschild. Je herinnert je dat dit een ruimte- en tijdgebied is met een ongelooflijk krachtige aantrekkingskracht, die alles absorbeert wat voorbij de horizon van de gebeurtenissen gaat.
Deze objecten worden niet direct waargenomen omdat ze geen licht afgeven. Maar we zien het proces van hun voeding, evenals de botsing van zwarte gaten (geregistreerde gravitatiegolven met behulp van het LIGO-apparaat). In 2001 ontstond echter een hypothese over het bestaan van een ander object dat een alternatief zou kunnen worden voor zwarte gaten.
Dit is een mysterieuze gravastar. De naam is gemaakt van de fusie van Engelse woorden die "de ster van het zwaartekrachtsvacuüm" aanduiden. Wat is dit? Het is een object met een kern van exotische materie, omringd door een schil van gewone materie, die eerder deel uitmaakte van de ster. Ze verschijnen wanneer een ster die aan het einde van zijn bestaan instort, een faseovergang uitvoert, waardoor deze exotische materie kan creëren voordat de gebeurtenishorizon wordt gevormd. Zo'n voorwerp zal zo compact zijn als een zwart gat. Hier verdwijnt echter de mysterieuze gebeurtenissenhorizon, die zoveel vragen en geschillen veroorzaakt onder natuurkundigen. Meer specifiek heeft de hypothetische gravastar een cirkelvormige baanval waarin fotonen vallen. Deze valstrik wordt ook de lichtring genoemd.
In 2001 hebben Emil Mottola en Paul Mazur de hypothese ontwikkeld. Waarom trekt ze de aandacht? Feit is dat onderzoekers bij het ontwikkelen van de theorie van zwarte gaten nog niet beschikken over de waarden van fundamentele fysieke beperkingen, zoals de Planck-tijd en de Planck-lengte. Dat is de reden waarom, in de studie van zwarte gaten, de klassieke fysica zijn voorhoofd geconfronteerd met kwantum. En sommige kenmerken van zwarte gaten leiden tot de noodzaak om problemen op te lossen, zoals de informatieparadox.
In feite is Glavastar getheoretiseerd als een geactualiseerd beeld van zwarte gaten, die al kwantummechanische effecten bevat, die het mogelijk maken om geschillen tussen wetenschappers te beslechten. Hoewel er ook aanhangers zijn van het idee dat gravastars en zwarte gaten te vinden zijn in het universum (objecten sluiten het bestaan van elkaar dus niet uit).
Interessant is dat Mottolla en Mazur het idee met de gravastar ontwikkelden en tot een interessante en ongebruikelijke gedachte kwamen. Ze waren van mening dat de geboorte van ons universum en andere werelden kan worden verklaard door het kunstmatige proces van het maken van een gravastar. Het feit is dat de binnenkomende materie van de ineenstortende ster door het centrale gat in een nieuwe dimensie zal gaan. Daarna zal het proces van eeuwigdurende expansie, dat overeenkomt met het Big Bang-model, van start gaan. Bovendien kan Glavastar worden gebruikt als een beschrijving van hoe donkere energie de universele uitzetting beïnvloedt, of waarom er plotselinge en sterke uitbarstingen van gammastralen zijn.
Het blijkt dat Gravastars handige hulpmiddelen zijn, alleen dit object bevindt zich nog in de hypothesefase. Dit idee heeft niet zoveel aanhangers, temeer omdat we recentelijk een zwart gat op de foto zagen en de dragers nog niet gefixeerd zijn. De wetenschap weigert echter niet om te onderzoeken, omdat twijfels en vragen ons dwingen theorieën te ontwikkelen en te verbeteren om op een dag tot de waarheid te komen.
