Vanaf 11 oktober kun je in bioscopen de creatie van Damien Chazelle "Man on the Moon" (2018) bewonderen. In tegenstelling tot de Hollywood-ruimteverhalen, waarbij de kijker buitenaardse wezens, zwarte gaten en wormgaten probeert te lokken, weerspiegelt het specifieke beeld de echte missie van NASA om de eerste astronauten naar de maan te sturen. En terwijl andere scenario's uitblinken in dramatische inserts, verbaast "Man on the Moon" soms met een gevoel van controle en consistentie.
Je bevindt je in een omgeving van briljante geesten in cleanrooms met computers en berekeningstabellen. Het grootste succes van Chasella zit verborgen in de details. De toeschouwer observeert het oorspronkelijke wetenschappelijke project niet, maar het initiatief, ondersteund door hoop en wil. Alle evenementen worden bekeken door de perceptie van Neil Armstrong (Ryan Gosling).
De film begint in 1961, waar Armstrong nog steeds werkt als ingenieur en testpiloot in de Mojave-woestijn. Daarna treedt hij toe tot NASA en neemt hij deel aan het maanprogramma. Waar komt dit doel vandaan? Het belangrijkste motief is de ruimtewedloop met de USSR. Amerika maakt zich zorgen over de dominantie van de Sovjets en is daarom van plan om te winnen ten koste van een ambitieuze missie. Het begint allemaal met het Gemini-programma, dat de weg zou moeten openen voor het koppelen van de ruimte en landen op het oppervlak van de satellieten van de aarde. Armstrong moet niet alleen worden geconfronteerd met uitdagingen, maar ook de dood van zijn geliefde 3-jarige dochter en de dood van collega-astronauten overleven.
Shazelle had een duidelijke visie op de film, die letterlijk kijkers in de cabines van de voertuigen moest plaatsen. Tijdens het kijken voel je hetzelfde als Armstrong en zijn collega's, die hun leven riskeren in mechanische dozen. In zekere zin is er een uitdaging voor andere films over ruimtemissies, die alleen spelen op gevaar, terwijl je hier droomt van het vastmaken van je veiligheidsgordel met je helden. "The Man on the Moon" inspireert horror met loszittende bouten die claustrofobie met kleine hutten en dalen met zich meebrengen. De foto toont niet alleen de prestaties, maar laat ook zien hoeveel de mensen die droomden om dit geweldige idee te realiseren, toen riskeerden.
Problemen ontstaan met de hoofdrolspeler. Men kan zeggen dat "Man on the Moon" zich niet probeert vast te klampen aan de biografie, en Armstrong is slechts het middel van de regisseur voor het overbrengen van de geschiedenis van het ruimteprogramma. Sommige critici zijn woedend over het feit dat het personage op een of andere manier te vergaand, doelgericht en soms als een robot zonder gevoelens bleek te zijn. Maar aan de andere kant, als Neal bang leek en over het emotionele bereik wankelde, zou hem dan zo'n belangrijke missie zijn toevertrouwd? Ryan Gosling toont ons een stille en enigszins gesloten Armstrong. Maar zelfs in zo'n non-verbosity zijn de kracht en ervaringen van de astronaut zichtbaar.
Te zien is dat Armstrong tijdens de hele film wordt geconfronteerd met de dood, te beginnen met zijn dochter en eindigend met zijn collega's. Hij moet emoties in zichzelf houden om professionalisme niet te verliezen. Daarom werd hij een geweldige astronaut. Men krijgt de indruk dat al zijn ware ervaringen worden getoond in de vrouw van Janet (Claire Foy), die zichzelf toestaat om boos, bang en bezorgd te zijn over haar echtgenoot.
"The Man on the Moon" bevat het verhaal van de maanmissie van NASA en de biografie van Neil Armstrong. Dit is een poging om de hele planeet opnieuw te ervaren met de verrukking en triomf van het menselijke genie, waardoor we voor de eerste keer van onze eigen planeet af konden komen en de andere wereld konden raken.
