Artistieke interpretatie van hoe de ster de gebeurtenishorizon van een centraal superzwaar zwart gat doorkruist.
De onderzoekers voegden het belangrijkste criterium van zwarte gaten toe aan de test, wat aantoont dat materie materie "absorbeert" verdampt. Dit is een andere succesvolle test voor de algemene relativiteitstheorie.
Het zwarte gat wordt gekenmerkt door een ongelooflijk sterke zwaartekracht, die zelfs geen licht afgeeft. De gebeurtenishorizon is er omheen geconcentreerd. Het is genoeg om deze "lijn" over te steken en je bent gedoemd. Iedereen weet het, maar het bestaan van dergelijke "lijnen" is niet bewezen.
Daarom besloten wetenschappers om een experiment uit te voeren. Men vermoedt dat supermassieve zwarte gaten in de centra van alle grote sterrenstelsels verblijven. Maar er is een mening dat er ook nog een ander object is. Dit is een ongebruikelijk superzwaar ding dat ineenstorting en singulariteit wist te ontwijken. Er is ook een gebeurtenissenhorizon eromheen.
Als de singulariteit geen oppervlakte heeft, is het object solide. Daarom valt de ster niet in een zwart gat en breekt op het oppervlak.
Dit is een enorme massieve bol in het galactische centrum. We zien een ster op een hard oppervlak botsen en puin verspreiden
Om de authenticiteit van de theorie te identificeren, hebben wetenschappers een nieuwe test bedacht. Het punt is om te bepalen wat een solide oppervlak is. Dit zou het probleem met de gebeurtenishorizon helpen oplossen. Om te beginnen kwamen ze erachter dat wanneer een object een hard oppervlak raakt, stellair gas het omhult en enkele maanden of jaren zal schijnen. Dit zou de telescoop moeten vangen. Toen wetenschappers zich realiseerden dat het nodig was om te vinden, bevestigden ze hun argumenten.
Ze waardeerden de snelheid van vallende sterren in zwarte gaten. Hiervoor werden alleen de meest massieve overwogen, waarvan de massa 100 miljoen keer de zon overschreed. Het bleek dat er op een afstand van enkele miljarden jaren van ons zo'n miljoen van dergelijke objecten zijn.
De ster stort neer in een gigantische bol. Op dit punt wordt een enorme hoeveelheid warmte en licht vrijgegeven. Als we dit niet zien, wordt de theorie niet bevestigd.
Toen moest ik kijken naar de archiefgegevens van de 1,8 meter lange Pan-STARRS-telescoop, die het noordelijk halfrond van 3,5 jaar onderzocht voor een "tijdelijke gloed". Als de aanname juist is, moet de telescoop, rekening houdend met alle gegevens, 9-10 van dergelijke gebeurtenissen hebben geïdentificeerd.
En hij vond niets.
Het blijkt dat alle zwarte gaten een gebeurtenishorizon zouden moeten hebben. Daarom had Einstein weer gelijk. Nu probeert het team de test te verbeteren en te testen op de 8.4 meter lange Large Synoptic Survey Telescope, die gevoeliger is.
