Comet Lovejoy, waargenomen vanaf het ruimtestation in 2011 (NASA)
Als de aarde wordt bedreigd door een komeet, hebben we te weinig tijd om ons voor te bereiden. Maar een voorraad kernkoppen zou zich kunnen indekken tegen een existentiële dreiging.
Toen komeet Siding Spring (C / 2013 A1) pas begin 2013 werd ontdekt, zeiden de eerste voorspellingen dat er een verwaarloosbare kans was dat deze zou crashen op Mars. Het idee dat een komeet met een lengte van een halve mijl uiteindelijk heel dicht bij de Rode Planeet zou komen, stelde computationele geofysicus Kati Plesko teleur.
"Ik denk dat ik de meest opgewonden man van de wereld was!" Ze herinnerde zich. "Als ze tegen Mars was gecrasht, had ik een proefschrift gepubliceerd met voorspellingen over hoe dit gebeurde."
Plesko werkt in het National Laboratory in Los Alamos (Californië) met een team van wetenschappers die zich richten op het bestuderen van de effecten op planetaire lichamen en het modelleren van hun mitigatiemethoden. Een klap voor Mars zou geluk hebben, aangezien haar doctoraal een gebaseerd was op de impact van kometen op Mars. Als er een ramp was gebeurd, zouden haar theorieën in de praktijk worden bevestigd.
Voor de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid konden we een dergelijke destructieve gebeurtenis waarnemen. De toegewezen energie zou niet alleen via telescopen worden opgemerkt, maar ook het leger van satellieten die om de Rode Planeet cirkelen. Bovendien zouden de NASA-rovers die zich daar bevinden zich krachtig op zichzelf voelen. Dit gebeurde niet, maar de historische passage benadrukte een potentiële bedreiging voor ons bestaan. Wat zouden we doen als de aarde zijn doel werd?
Hoewel al onze krachten gericht zijn op het bestrijden van asteroïden, is Plesko geïnteresseerd in een meer onvoorspelbare vijand.
"Echte" hit "zal gebeuren wanneer het botst met een komeet. Dit is minder waarschijnlijk, maar het gevaar is enorm, "zei ze op de decembervergadering van de American Geographical Union in San Francisco.
Houd er rekening mee dat de komeet in januari 2013 werd opgemerkt en in oktober 2014 rond Mars vloog. Er gingen slechts 22 maanden voorbij. Als ze naar ons vloog, hadden we niet genoeg tijd voor de interceptiemissie.
"We zouden moeten nadenken over hoe we ons traject kunnen veranderen, wat moeilijk is, omdat we niet weten waar het zal toeslaan," zegt ze.
Zwarte kat in kolenmagazijn
Voordat je over de reactie nadenkt, moet je uitleggen waarom de komeetschok zo onvoorspelbaar is.
Gezien het zonnestelsel op zoek naar zwervend puin, scannen astronomen meestal rond het equatoriale vlak. Dit is een denkbeeldige schijf waarrond de planeten roteren. Er zijn een aantal onstabiele asteroïden die door botsingen of zwaartekrachteffecten in het verleden de equatoriale baan overschrijden. Hun uiterlijk kan worden berekend en wanneer een bijzonder gevaarlijk object wordt gezien, hebben we tientallen jaren of zelfs eeuwen om ons voor te bereiden op de bijeenkomst.
Maar de lange cometaire periode heeft geen betrekking op de equatoriale regio. Ze bevinden zich ver voorbij de planeten of zelfs voorbij de heliosfeer (magnetische zone van invloed van de zon). De Oort-wolk (de hypothetische regio rond het zonnestelsel) lijkt op een projectiel op een afstand van één lichtjaar. Elk van zijn objecten kan onder een andere hoek in het systeem vliegen. Daarom is het ongelooflijk problematisch om ze te onderzoeken.
Artistieke interpretatie van de passage van een komeet voorbij Mars
Kometen worden helder en mooi wanneer ze in de buurt van de zon komen (verwarming smelt ijs, dat in de vorm van een coma en een staart in de ruimte wordt vrijgegeven, zonlicht verspreidt). Maar omdat ze ver weg zijn gesetteld, zijn ze helemaal donker en laten ze zichzelf niet detecteren.
"Het is net of je een speld in een hooiberg zoekt", zegt Plesko. Als je ze niet ziet en niet eens de vermeende plaats van uiterlijk kent, hoe moet je dan voorbereiden?
Kanon en kernkoppen
Plesko is bezig met de ontwikkeling van computercode waarmee veel verschillende strategieën kunnen worden gesimuleerd om met deze bedreigingen om te gaan.
Als we tijd hebben, kunnen we het uit koers halen door de kern met een raket te verpletteren. Zelfs de kleinste slag is voldoende om van richting te veranderen. Deze strategie zal binnenkort worden getest wanneer het Europees Ruimtevaartagentschap en de NASA een gezamenlijke missie lanceren om een kunstmatige aardsatelliet van 150 meter, genaamd "Didymoon", te beïnvloeden. Het ruimtevaartuig in het Double Asteroid Redirection Test (DART) -project zal ernaar toe gaan terwijl een ander apparaat van de European Asteroid Impact Mission (AIM) toekijkt. Dit zal de eerste test zijn die zal aantonen of het kinetische effect op de asteroïde. Hoewel NASA in 2005 al de kern van de komeet in de Deep Impact-missie had geraakt, liet hij een 150 meter lange krater achter in Tempel 1 . Maar toen wilden ze alleen naar binnen kijken en niet van richting veranderen. Maar zo'n proces kost tijd. En wat als het niet is?
Uit science fiction weten we dat voor elk gevaar je een atoombom op het oppervlak van het object hoeft te installeren en het probleem is opgelost. Maar dit is geen filmische truc. Het is waar dat de gevolgen van een explosie verre van gunstig zijn voor de mensheid. In plaats van een enkele komeet, zullen we veel van zijn delen krijgen die de hele planeet raken. Afhankelijk van de samenstelling van het object, kan één explosie niets oplossen.
Maar dit maakt de mogelijkheid om kernwapens te gebruiken niet uit. Je moet gewoon alles goed doen. En daarvoor moet het veel zijn.
Nucleair
Plesko bedacht de oprichting van een raketvloot uitgerust met kernkoppen die elk moment kunnen worden gelanceerd. Natuurlijk is de kans op een dergelijke gebeurtenis laag. Maar we zullen tenminste worden beschermd. Het is noodzakelijk om de samenstelling van de komeet te begrijpen en hoe deze zich zal gedragen na de explosie. Omdat ze voor het grootste deel bestaan uit vluchtig ijs, zal het voorwerp hoogstwaarschijnlijk gewoon verdampen wanneer het wordt verbrand. Het is noodzakelijk om zijn deel te scheiden en de aarde wordt opgeslagen.
"We moeten deze units massaal produceren en elke 50 of 100 jaar bijwerken, zodat ze volledig klaar zijn", zei ze.
Test van kernwapens op de Bikini (atol) in 1946
Er zijn duizenden kernkoppen en ballistische raketten over de hele wereld die op elk moment kunnen vliegen. Enorme financiën werden besteed aan de voorbereiding op de Koude Oorlog. Toen de situatie veranderde, kwamen Rusland en de Verenigde Staten overeen om de reserves te verminderen. Maar dit wapen kan worden gebruikt voor buitenaardse doeleinden. "Wanneer de dood op ons afkomt, zou het een goed idee zijn om een dodelijk wapen ten goede te gebruiken," suggereert Pleko.
Voordat we deze vraag ter discussie stellen, moeten we zoveel mogelijk informatie over de dreiging verzamelen. Zoals Comet 67 / R Churyumov-Gerasimenko laat zien, verbergen deze stoffige lichamen veel geheimen.
"De Oort Cloud Survey is noodzakelijk, maar het is technisch moeilijk om te doen," zegt ze. "Maar het is beter om nu te beginnen terwijl we nog tijd hebben."
Op een dag kunnen we een probleem hebben. En wetenschappers dringen erop aan dat overheden fondsen toewijzen om dit onderwerp te bestuderen. En als ineens een of ander object besluit naar ons licht te kijken, zijn we nu praktisch weerloos.
