Kometen willen graag 'zwak' spelen met de zon. Maar sommigen van hen zijn misschien helemaal geen kometen.
Onlangs zijn we verwend door kometennieuws. Het Rosetta-ruimtevaartuig cirkelde 18 maanden rond de komeet 67P Churyumov-Gerasimenko en stuurde dagelijks informatie over welke veranderingen daarin plaatsvinden.
Nu is deze missie voorbij, maar gelukkig is er nog een langdurige missie die circumsolaromeinen volgt (objecten die heel dicht bij de ster komen). Het ruimtevaartuig van de Solar and Heliospheric Observatory (SOHO) is ontworpen om onze dichtstbijzijnde ster en zijn fijne atmosfeer te observeren. Gelukkig slaagt hij er ook in om cometaire oscillaties te volgen. In de afgelopen 20 jaar heeft hij meer dan 3000 van dergelijke objecten gevonden.
En het interessante nieuws is dat een minderheid van deze bijna-zonnekometen helemaal geen kometen zijn. Het object 322P / SOHO 1 lijkt bepaalde eigenschappen van asteroïden of kosmische stenen te hebben, maar bestaat niet uit een vrije mix van stof en ijs, die kometen kunnen herkennen. Deze en andere eigenschappen van de bijna-zonnevoorwerpen worden besproken in een nieuw document onder leiding van Karl Battams, een astrofysicus van het US Naval Research Laboratory in Washington, DC. "We ontdekten dat deze soort op een asteroïde en een komeet lijkt", aldus Battams. "Dit is een vreemde hybride. De resultaten leken onzeker, dus we weten niet zeker of dit object ooit een komeet was ... of misschien was het een vastzittende asteroïde. Er is nog geen definitieve conclusie. "
Komeet ISON is een van de meest bekende observaties van SOHO, genomen in een intervalonderzoek in 2013 (ESA / NASA / SOHO).
Ongeveer 86% van de waargenomen SOHO-kometen zijn absoluut kometen. Ze behoren tot een bepaalde familie - de Kreutz-komeet, en omvatten de beruchte komeet ISON die drie jaar geleden in de zon voor Thanksgiving neerstortte. De komeet viel uit elkaar en flitste voor de laatste keer, voordat hij voor altijd verdween. Dit laat zien hoe moeilijk het is om het gedrag van een komeet te voorspellen. Battams vindt die dag een echte waanzin.
De resterende 14% van de bijna-zonnevoorwerpen zijn moeilijker te bepalen. Ze vertegenwoordigen vier verschillende groepen - Meyer, Marsden, Kracht en Kracht II. Er is ook een vijfde "niet-groep" objecten die door hun eigenschappen nergens passen. Battams suggereert dat de meeste van deze andere bijna-zonnevoorwerpen komeetkernen zijn, of misschien asteroïden, die op de een of andere manier in de buurt kwamen van de Zon.
Maar verdere observaties zijn nodig. Het is moeilijk om hun banen te voorspellen, want wanneer ze de zon passeren, verandert de zwaartekracht van de ster hun pad. Na verschillende passages van kortetermijnkometen kunnen wetenschappers echter nauwkeuriger voorspellingen doen over waar het object naartoe gaat. Op deze manier keek een groep onder leiding van Matthew Knight van de Universiteit van Maryland 322P / SOHO 1 op afstand van de zon af. Dit was de eerste dergelijke waarneming.
Artistieke interpretatie van het SOHO-ruimtevaartuig tegen de achtergrond van de zon.
Battams herinnert aan het belang van onderzoek naar bijna-zonnevoorwerpen, die vaak onzichtbaar zijn wanneer zonne-energie niet dichtbij is. Hij herinnerde zich dat de Marsden-groep rond 2008 extreem dicht bij de maanbaan was. In astronomische termen was dit een situatie "bijna onvermijdelijke dood". Dit suggereert de noodzaak om deze objecten beter te volgen, omdat sommigen een bedreiging voor de aarde kunnen vormen.
"SOHO vervult deze missie, maar de omvang ervan is beperkt," zei Battams, wijzend op de zichtbare helderheid. SOHO kan objecten tot magnitude 9 zien. En dit is niet zo ver van de mogelijkheid van observaties met het blote oog (ongeveer 6). Hij zei dat een typisch asteroïdeonderzoek zou kunnen dalen tot een magnitude van 22.
SOHO blijft zijn werk goed doen en kan zelfs deelnemen aan de ontdekking van kometen.
