Het kleurenbeeld van de Hubble-ruimtetelescoop toont "zelfdovende sterrenstelsels" op een afstand van 6 miljard lichtjaar. Het heldere middelpunt is een compact gebied dat verwijst naar de samenvoegende resten van
Sterrenstelsels, zoals onze Melkweg, zijn krachtige fabrieken die de zwaartekracht gebruiken om nieuwe sterren te vormen uit moleculair gasvormig waterstof. Wij creëren ongeveer één zonsmassa per jaar. Het sterrenstelsel is gevuld met gas en we krijgen constant nieuwe reserves. Het gas komt binnen in de werking van de zwaartekracht, vormt nieuwe sterren en duwt een deel voorbij de galactische grenzen. Sommige sterrenstelsels hebben echter het proces van sterf geboorte verloren en het is moeilijk voor astronomen om de oorzaak te begrijpen.
Het antwoord kan een bizarre nieuwe galactische klasse zijn, ver weg met 6 miljard lichtjaren en aankomen in het proces van gedwongen gas duwen. Om dit te begrijpen, moesten we de recente traditionele opvattingen over de beëindiging van stervorming ter discussie stellen.
Eén manier was om het explosief door een actieve galactische kern te duwen. In het midden van elke melkweg ligt een superzwaar zwart gat. Wanneer het gas binnen is, wordt het verwarmd voor absorptie. In dit proces wordt energie vrijgegeven die de rest van het gasvolume daadwerkelijk kan blazen. Dit idee lijkt aantrekkelijk omdat we een energetisch mechanisme hebben dat in staat is om dergelijke acties uit te voeren. Maar in 2007 merkten wetenschappers een reeks "zelfdovende" sterrenstelsels die op een andere manier onvruchtbaar werden. Analyse van een van hen toonde het proces om gas te blazen met een snelheid van 3500 keer sneller dan een straalvliegtuig, maar er was geen bewijs dat gas in een zwart gat viel. Is een supermassief zwart gat dan echt nodig of is er een ander proces? Vergeet niet dat het universum een moeilijke plaats is en ons voortdurend nieuwe verrassingen oplevert.
Met behulp van de beste galactische beelden van de Hubble-ruimtetelescoop ontdekten onderzoekers dat gas uit sterrenstelsels met geconcentreerd sterrenlicht kon worden geduwd zonder de extra betrokkenheid van een zwart gat. Het idee is dat de sterren lichte deeltjes afgeven die in botsing komen met gasdeeltjes en een lichte boost geven. De sommen van vele kleine schokken zijn voldoende om het gas met een ongelooflijke snelheid uit de melkweg te duwen.
Deze bevindingen laten een nieuwe kijk op zelfdovende sterrenstelsels toe. De onderzoekers zijn van plan het onderzoek voort te zetten met behulp van het NASA Chandra X-ray Observatory, het Keck Observatory (Hawaii) en de ALMA-array (Chili). Het is nog steeds onduidelijk hoe vaak deze oorzaak is en of het gas volledig is uitgeblazen. In de laatste analyse werd besloten om ALMA te gebruiken om een zelfdovend sterrenstelsel te vinden in het meest dichte en koude gas (in feite vormt dit materiaal sterren). Hoe te bewijzen dat het gas is uitgeblazen? Een gedetailleerde studie toonde aan dat de melkweg een compact overblijfsel is van een gewelddadige fusie van twee sterrenstelsels. Er zijn grootschalige winden van dicht moleculair gas, maar zonder sporen van de actieve galactische kern.
ALMA gebruikt licht met een langere golflengte dan zichtbaar. Wetenschappers hebben gemerkt dat koolmonoxidemoleculen in een gas licht uitstralen dat kan worden waargenomen met een aardetelescoop. Het grootste deel van het gas is waterstof, maar het is moeilijk om het van de aarde te onderscheiden, dus kozen ze voor een indicatorgas. ALMA zocht naar koolmonoxide en ontdekte dat dit gas vanuit het centrum met een snelheid van 1000 km / s beweegt.
