vergroten
Satellieten in dubbelstersystemen hebben meer kansen om te leven dan systemen met één ster, blijkt uit een nieuw onderzoek.
Volgens onderzoek gepresenteerd op de 223e bijeenkomst van de American Astronomical Society in januari: dubbele sterren onderdrukken zonnestraling en stellaire wind, waardoor een gunstigere omgeving voor het leven wordt gecreëerd en de bewoonbare zone rondom zonnestelsels wordt uitgebreid.
"Twee sterren" kalmeren "elkaar in termen van activiteit," zei Paul Mason, een astrofysicus aan de Universiteit van Texas in El Paso. Paul Mason presenteerde onderzoeksresultaten die gegevens gebruikten die door het ruimtevaartuig van Kepler waren verzameld om te zoeken naar potentieel bewoonbare exoplaneten in ons gebied van het Melkwegstelsel.
Hoewel vandaag duizenden planeten buiten het zonnestelsel zijn ontdekt, is er tot nu toe geen bevestiging gevonden van de ontdekking van manen die rond deze planeten cirkelen. Actieve jonge sterren roteren snel en zenden straling en stellaire wind uit, wat een negatieve invloed kan hebben op de potentiële levensduur van de planeten en manen in de buurt. Een dicht binair systeem van sterren kan deze invloed verzwakken. Dubbele sterren kunnen in verschillende configuraties voorkomen. Sommige bevinden zich op grote afstand van elkaar, zodat één planeet rond één ster draait, terwijl een andere planeet rond een tweede ster draait. Andere dubbelsterren kunnen extreem dicht bij elkaar zijn en hun rotatie gedurende miljarden jaren synchroniseren. Mason's onderzoek is gericht op een paar sterren die rond de 10 tot 60 Aardse dagen om elkaar draaien, met een planeet in een baan rond beide sterren. Ze staan bekend als intercomponent-systemen. Tweelingsterren oefenen getijdenkrachten op elkaar uit, waardoor de rotatie en verzwakkende straling en de stellaire wind vertragen. Snel bewegende sterrenwinden kunnen de maan of een planeet van de atmosfeer beroven, waardoor het open staat voor brutaal bestralingsbombardement, wat de ontwikkeling van het leven kan veroorzaken. Tegelijkertijd kunnen dubbelsterren de grenzen verleggen van het gebied waarin water kan bestaan en dat gewoonlijk de "levenszone" wordt genoemd. "De bewoonbare zone in het duale systeem is een beetje breder, omdat je in dit geval licht hebt van twee sterren, niet van één", zei Paul Mason. Deze afstand kan een beslissende rol spelen, want als een planeet te dicht bij zijn moederster draait, kan de satelliet eenvoudig worden vernietigd. "Hoe dichter een planeet bij een ster is, des te kleiner de zwaartekrachtsinvloed," zei David Kipping, een astronoom in het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. Kipping, die niet deelneemt aan het onderzoek, gebruikt gegevens die zijn verkregen van Kepler om te zoeken naar exolun.
Volgens Mason zou de samenstelling van het zonnestelsel aanzienlijk zijn veranderd als de zon een buurster had. Het water in de atmosfeer van Venus zou hoogstwaarschijnlijk verdampen en de aarde zelf zou een andere atmosfeer hebben.
