Snapshot van Uranus gemaakt door Voyager 2 in januari 1986
Meer dan drie decennia zijn verstreken sinds Voyager-2 Uranus bezocht. Nu gebruiken wetenschappers van het Institute of Geology of Georgia de informatie die het schip heeft ontvangen om de interessante kenmerken van de ijsplaneet te achterhalen. Het bleek dat de magnetosfeer en het materiaal aan de binnenkant tijdens het draaien als een lichtschakelaar werden in- en uitgeschakeld. Dat wil zeggen, de planeet gaat op een bepaalde plaats open en laat de zonnewind in de magnetosfeer stromen en sluit, vormt een schild.
Dit is natuurlijk niet zoals onze magnetosfeer. De aarde valt bijna precies samen met de rotatie-as, en maakt daarom tractie met de planeet. Dezelfde uitlijning is gericht op de ster, dus het veld wordt alleen opnieuw ingesteld met een sterke zonnewind, zoals een storm.
Maar het magnetische veld van Uranus helt op 60 graden van de as, waardoor het asymmetrisch wordt verwijderd van de richting van de zonnewind. Bij één beurt duurt het 17.24 uur. Dit zorgde ervoor dat de magnetosfeer periodiek werkte, zoals een schakelaar. Wanneer de gemagnetiseerde zonnewind in het veld barst, wordt deze verbonden en de magnetosfeer wordt weer gesloten. Dit contact wordt stroomopwaarts gemaakt.
Een foto van Uranus van Voyager-2 en twee verschillende waarnemingen van de Hubble-telescoop (één na de ring en de andere achter de aurora)
Deze situatie is een echt fenomeen. Dit gebeurt als de richting van het heliospherische magnetische veld tegengesteld is aan de magnetosferische uitlijning van de planeet. Dan houden de lijnen van het magnetisch veld op en laten zonne-energie het systeem binnen.
De herstructurering van het magnetisch veld is ook een van de oorzaken van terrestrische aurora's. Ze kunnen op Uranus voorkomen, maar ze zijn moeilijk te traceren vanwege de afstand van de planeet van 2 miljard mijl. Soms kan de Hubble-telescoop fuzzy frames krijgen, maar het kan de magnetosfeer niet meten.
Wetenschappers kunnen alleen vertrouwen op vijfdaagse waarnemingen van Voyager-2. Met hun hulp creëerden ze een model van de wereldwijde magnetosfeer van de planeet om schakelposities te voorspellen. Zij geloven dat de studie van Uranus een van de belangrijkste manieren is om meer te weten te komen over de planeten buiten ons systeem.
Feit is dat de meeste exoplaneten ijsreuzen zijn. Misschien is de situatie op Uranus en Neptunus de norm voor andere systemen. Daarom kan de zoektocht naar het leven op hen van grote invloed zijn op de studie van de ruimte.
