Ons universum zit op een bubbel die zich uitbreidt naar een hogere dimensie. Dit wordt bewezen door een nieuwe fysische theorie.
Net als schuim op de top van een oceaangolf, kan het waarneembare heelal alleen een fragment zijn dat zich op de rand van een bel bevindt, die zich voortdurend uitbreidt naar een hogere dimensie. Dit idee lijkt ongelooflijk, maar dit is slechts een nieuwe poging om de wiskunde van de snaartheorie te verzoenen met de realiteit van donkere energie - de mysterieuze kosmische kracht die handelt in tegenstelling tot de zwaartekracht.
Snaartheorie is een poging om de twee pijlers van de fysica van de twintigste eeuw te verenigen: kwantummechanica en zwaartekracht. Ze stelt dat alle deeltjes fungeren als eendimensionale snaren, waarvan de vibraties eigenschappen als massa en lading bepalen. De theorie paste met succes in wiskundige formules en werd lange tijd gezien als de theorie van alles.
Maar theoretici lijken recentelijk in de war vanwege hun eigen aannames. Veel versies van de theorie hebben de realiteit nodig om 10 of meer dimensies te hebben. Dat wil zeggen, dit zijn de drie ruimtes die ons bekend zijn, de tijd en vele anderen, die in een uiterst moeilijk punt zijn veranderd. Instellingen van extra dimensies moeten de kenmerken van het universum bepalen die we begrijpen.
In de vroege jaren 2000. wetenschappers beseften dat snaartheorie het mogelijk maakt voor maximaal 10 3 500 4 unieke universums! Dan zou ons universum slechts een klein beetje zand zijn. Maar de snaartheorie-vergelijkingen creëerden universums die de donkere energie ontbraken die in de jaren negentig werd gevonden. en het versnellen van de uitbreiding van de ruimte. Dit jaar kreeg de snaartheorie opnieuw een hit. Een groep wetenschappers heeft gesuggereerd dat geen van de veronderstelde universa de donkere materie die ons bekend is, kan herbergen. En ze begonnen te vermoeden dat de aannames in theorie zijn gecreëerd door wiskundige fouten. Het grootste probleem: elk universum met onze versie van donkere energie moet snel desintegreren en verdwijnen.
De nieuwe studie besloot de deugd uit het probleem te halen. Wetenschappers hebben een model gecreëerd waarin het proces dat leidt tot de desintegratie van de universa, in feite leidt tot het opzwellen van bubbels gemaakt van verschillende dimensies. In dit geval bestaan we op de grens van een van de bubbels die opblazen, en donkere energie wordt op subtiele wijze veroorzaakt door contact tussen de wanden van onze bel en hogere dimensies.
De nieuwe theorie zegt dat het moment van geboorte van onze kosmos het punt is waarop de bubbel begon uit te breiden. Deeltjes in het universum zijn de eindpunten van strings die zich uitbreiden naar extra dimensies. Onderzoekers zijn van plan het nieuwe model te testen, rekening houdend met andere bekende aspecten van de fysica.
Veel wetenschappers hebben al gesproken over de nieuwe theorie. Het wordt wiskundige fictie genoemd, verstoken van experimenteel bewijs. Aanhangers van de snaartheorie geven echter niet op en zijn klaar om nieuwe aannames te ontwikkelen en te testen.
