De foto toont een zijaanzicht van de ESA Solar Orbiter toen deze de vacuümkamer binnenging voor thermische vacuümtests op de IABG (Ottobrunn, Duitsland).
Het ruimtevaartuigmodel werd voorbereid door de algemene aannemer Airbus in het VK. Met de lancering van Solar Orbiter in 2020 zal het de zon bewaken en de zonnewind meten op een afstand van 42 miljoen km. Dientengevolge, zal het schip 13 keer meer verwarming ontvangen dan aardingssatellieten krijgen (meer dan 500 ° C).
Het hoofdgebouw wordt beschermd tegen direct zonlicht met een meerlaagse titanium hitteschild naar de ster gericht. De waargenomen antenne met hoge versterking (diameter - 1,1 m) wordt vanuit het lichaam van het ruimtevaartuig gebruikt om wetenschappelijke gegevens terug te sturen naar de aarde in de X-band met hoge bandbreedte.
De zwarte kleur van de antenne lijkt ongebruikelijk. Dezelfde beschermende coating met hoge temperatuur werd erop aangebracht als aan de voorkant van het hitteschild. Het is in staat om kleur- en oppervlakte-eigenschappen te behouden, ondanks jarenlange blootstelling aan ongefilterd zonlicht en ultraviolette stralen. De high-gain antenne bevindt zich aan het einde van de 1-meter manoeuvreerbare giek, waardoor de Solar Orbiter een betrouwbare breedbandverbinding met de aarde kan onderhouden. De testcampagne begon met een simulatie van de omstandigheden waarin het ruimtevaartuig zal zijn tijdens het manoeuvreren in een werkbaan door de reeksen van de aarde en Venus.
Gedurende 99% van de zendtijd beschermt het hitteschild de Solar Orbiter, maar door tientallen manoeuvres raakt het zonlicht een van de zijpanelen aan. Daarom is het belangrijk om te begrijpen hoe het model reageert bij een temperatuur van 120-150 ° C.
De ingenieurs hebben de zonnepanelen en de instrumentenpaal tijdens de test niet aangesloten. Deze maand werden ze geïntegreerd in een ruimtevaartuig, waarna het ontwerp een reeks tests zal ondergaan voor mechanische en elektromagnetische compatibiliteit.
