Supermassieve zwarte gaten exploderen winden in een bolvorm, zoals te zien is in een bepaalde artistieke visie.
Wetenschappers beweren dat ze heel dicht bij het moment zijn waarop de zwarte gaten begonnen. Dergelijke objecten zijn nooit direct gedetecteerd, maar het is bekend dat het vormingsproces zeer ongebruikelijk was. We hebben het over de explosieve ineenstorting van een grote en stervende ster in zijn eigen zwaartekrachtbron. De hoofdzaak is dat de materie in deze zwarte gaten niet werd onderdrukt in de singulariteit door de laatste zuchten van de oude ster.
Inderdaad, als je teruggaat in de tijd, toen de ruimte slechts 1 miljard jaar oud was, bestonden de oude sterren simpelweg niet. In plaats daarvan kon je gigantische wolken van materie waarnemen die de ruimte vulden waaruit de vroege sterrenstelsels tevoorschijn kwamen. Onderzoekers geloven dat een bepaalde hoeveelheid materie toch dichter bij elkaar kwam en samenviel tot zijn eigen zwaartekracht, zoals de oude sterren dat later deden. Zulke instortingen creëerden superzware zwarte gaten die nooit sterren waren. Astronomen noemen dergelijke verschijnselen "direct samenvouwen zwarte gaten" (DCBH). Het enige probleem is dat niemand dergelijke voorwerpen ooit eerder heeft gezien.
Er kunnen echter dingen veranderen. De nieuwe studie suggereerde dat de toekomstige NASB-ruimtetelescoop door NASA gevoelig genoeg moet zijn om een zwart gat-stelsel te vinden uit een oude periode van universele geschiedenis. Bovendien stellen wetenschappers een reeks handtekeningen voor die kunnen wijzen op het identificeren van een melkwegstelsel met DCBH. Om DCBH te voorspellen, gebruikten onderzoekers een computermodel en imiteerden oude zwarte gaten in het vroege universum. Het bleek dat tijdens de vorming van DCBH eromheen veel grote sterren met een korte levensduur en vrij van metalen zijn. Daarom zal het licht van het gastheerstelsel de handtekeningen van lage metaalsterren behouden.
Ook hebben wetenschappers ontdekt dat de resulterende DCBH speciale hoogfrequente elektromagnetische straling uitzendt, die James Webb zal kunnen herkennen. De telescoop zal het vroege heelal kunnen bestuderen, omdat het heel ver kan kijken naar het oude licht, dat lange tijd reist. Het is extreem zwak, dus de wetenschappelijke wereld heeft een ongelooflijk gevoelig instrument nodig.
Onderzoekers zijn van mening dat DCBH na de lancering van James Webb zo snel mogelijk kan worden gedetecteerd. Het feit is dat we de locatie van de reeks zwarte gaten uit het oude heelal al kennen, wat DCBH kan zijn. Er zijn een aantal vragen waar de telescoop de antwoorden op kan vinden. Is DCBH bijvoorbeeld eerst gevormd en vervolgens een melkwegstelsel rond, of omgekeerd? Dit is een van de laatste grote universele mysteries en wetenschappers gaan de waarheid onderuit halen.
