te maken
Normaal worden NASA-raketten in de winter vanuit Alaska gelanceerd om de interactie van zonnewinden en de atmosfeer van de aarde te onderzoeken, dankzij aurora's. Maar op 15 en 31 januari 2018 besloten NASA-medewerkers andere doelen te verkennen.
Wetenschappers zijn van plan 4 raketten te sturen om kosmische röntgenfoto's te meten en te bepalen hoe een enorm waterreservoir de bovenste atmosfeer kan beïnvloeden en polaire mesosferische wolken (PMO) kan creëren.
Eén raket bestudeert de "Diffuse X-stralen" van een lokaal sterrenstelsel. Deze analyse moet helpen bij het onderzoeken van de bronnen van röntgenstralen die op onze planeet vallen. Nu wordt aangenomen dat verspreide röntgenstralen uit twee punten komen. De eerste is buiten ons systeem en gemaakt door de overblijfselen van vele supernova-explosies. En de tweede bevindt zich in het systeem en wordt gegenereerd door de zonnewind opnieuw op te laden.
Waterdispersie in de bovenste atmosfeer tijdens de Super Soaker-missie op de Wallops
Running from Alaska zorgt voor belangrijke voordelen voor de DLX. De zone bevindt zich dicht bij de magnetische pool van de aarde, waardoor het mogelijk wordt om röntgenstralen dichter bij het gebied te meten waar het zonnemagneetveld in contact staat met de aarde. Bovendien zijn er altijd optimale voorwaarden voor lancering. Drie raketten gaan voor de Super Soaker-missie. Deze studie concentreert zich op de vorming en dynamica van polaire mesosferische wolken (MIP's). Dit zijn lagen microscopisch kleine ijsdeeltjes die op een hoogte van 53 mijl boven zeeniveau zijn gecreëerd en die gekenmerkt worden door een ongelooflijke gevoeligheid voor kleine veranderingen in de omgeving. Met deze gevoeligheid kunnen ze gedurende vele decennia worden gebruikt om veranderingen in de bovenste atmosfeer te beoordelen.
Super Soaker zal proberen de effecten van kortetermijnveranderingen op MIP en andere atmosferische variabelen te berekenen door stoom in de bovenste atmosferische laag te schieten. Raketten zullen in een laag met 50 gallons water terecht komen. Deze bus zal worden verspreid op een hoogte van 53 mijl en zal worden gemeten aan de hand van de toestand van de atmosfeer vóór, tijdens en na de operatie. De missie duurt 32 minuten.
De laadvermogen van de Super Soaker wordt getest op zijn vermogen om tijdens trillingen tijdens de vlucht te werken.
Om de begin- en eindtoestand van de bovenste atmosfeer te bepalen, zijn de twee raketten uitgerust met trimethylaluminium (TMA), welke paren dan worden waargenomen door aardingscamera's op verschillende punten in Alaska. Dit is een klassiek systeem voor het maken van markeringen in de bovenste atmosfeer. Na vrijgave reageert TMA met zuurstof en vormt verbindingen. Het wordt op een hoogte van 45-90 mijl gespoten.
De derde raket met water begint tussen de twee met TMA. Onderzoekers zullen waterdampdispersie en temperatuurveranderingen meten. Lanceert is te zien in de online uitzending.
