Crowdsourcing is de oplossing voor de meeste problemen in de 21e eeuw. We gebruiken de crowdsourcing-methode om antwoorden te vinden op onze vragen met betrekking tot computers, bedrijven en zelfs wetenschap. De nieuwe studie vergelijkt gegevens over de grootte van kraters op de maan, ontvangen van duizenden vrijwilligers met de gegevens van experts, wat wederom het nut van crowdsourcing bewijst.
Civiele wetenschap is de gewoonte van gewone mensen die onderzoek helpen. Het heeft een lange en interessante geschiedenis, van de eerste mensen die de hele tijd de vraag "waarom?" Hebben gesteld. De natuurlijke filosofen van Newtons tijd beginnen en eindigen met enthousiaste amateurastronomen vandaag. Met de komst van nieuwe online tools is deelname aan de civic science eenvoudiger dan ooit geworden.
Copernicus Crater (Copernicus)
CosmoQuest is een civic science-website die samenwerkt met mensen om wetenschap te leren en te beoefenen. Het maakt gebruik van een webinterface waarmee iedereen met internetgegevens van verschillende NASA-ruimtetuigen in ons zonnestelsel in een baan rond de maan, de asteroïde West en Mercurius kan verkennen. Wanneer mensen kraters en oppervlaktefuncties markeren, willen ze allemaal weten of ze goed werk leveren? Stuart Robbins levert gegevens over de berekening van kraters door CosmoQuest-deelnemers en acht experts met verschillende ervaringsniveaus. Het tellen van kraters is in feite een subjectief proces en experts schatten enigszins van elkaar bij het analyseren van hetzelfde gebied. Dit geeft een idee van de geschiedenis van deze wetenschap en toont het niveau van onzekerheid in dergelijke metingen.
Plato's Crater (Plato)
Daarna werden de resultaten gecombineerd met de resultaten van burgers en vergeleken met het gemiddelde van de experts. Het bleek dat vrijwilligers het net zo goed deden als de experts! Crowdsourcing heeft echter een duidelijk voordeel. Veel vrijwilligers kunnen veel sneller werken dan een paar onderzoekers.
Waarom is het tellen van kraters zo belangrijk? De relatieve ouderdom van een planetair oppervlak kan worden bepaald door kraters te tellen, waarbij in de regel een ouder oppervlak meer kraters per oppervlakte-eenheid heeft dan een jonger oppervlak. De maan, in tegenstelling tot de aarde, heeft in zijn geschiedenis maar weinig geologische veranderingen ondergaan, dus de sporen van blootstelling aan oudere gebeurtenissen zijn bewaard gebleven.
Krater Petavius (Petavius)
Hoewel de Maan ons zo bekend is, heeft de Lunar Reconnaissance Orbiter of LRO ons een dieper begrip gegeven dan ooit tevoren. LRO-afbeeldingen, geanalyseerd door vrijwilligers, ik heb veel detail, dus de berekening heeft een hoge nauwkeurigheid. Burgerlijke wetenschappers kunnen bijvoorbeeld een krater identificeren met een diameter van 11 meter.
Volgens experts liggen er meer dan 500 miljoen kraters op het oppervlak van de maan. Daarnaast is er de asteroïde Vesta en de planeet Mercurius. In feite is de crowdsourcingmethode net begonnen in de astronomie.
