Simon Locke zal proberen van gedachten te veranderen over de maan. Hij is afgestudeerd aan de Harvard-afdeling van de Earth and Planetary Sciences, evenals de hoofdauteur van de studie, die ervan uitgaat dat de maan afkomstig was van een enorme ponchikobrazny-wolk van verdampte rots.
Er wordt algemeen aangenomen dat in het verleden een object zo groot als Mars tegen onze proto-aarde botste, waardoor een behoorlijke hoeveelheid materiaal dat de maan vormde in een baan om de aarde terecht kwam. Dit model is ongeveer 20 jaar oud. Maar Locke denkt dat ze ongelijk heeft.
Hij zegt dat het in een dergelijk scenario moeilijk is om voldoende massa in een baan te krijgen en dat de botsing specifiek en praktisch onwerkelijk moet zijn. Zijn model verklaart veel nuances en kan het patroon van de maansamenstelling evenaren.
Locke's testen lieten zien dat het isotopische spoor voor de aarde en de maan bijna identiek is, wat betekent dat ze uit één bron afkomstig zouden moeten zijn. Maar de canonieke theorie suggereert dat de maan voornamelijk werd gevormd uit de overblijfselen van een enkel lichaam.
Er ontstaan vragen over verschillen tussen objecten. De maan is begiftigd met minder vluchtige elementen, zoals kalium, natrium en koper, die op aarde als gebruikelijk worden beschouwd. Het scenario van Locke begint met een enorme botsing. Maar in deze versie krijgen we geen schijf gemaakt van rotsachtig materiaal, maar een "synestia" (van het Griekse "samen"). Dit is een enorme, ponchikoobrazny wolk van verdampte rots. De formatie zou enorm zijn, ongeveer 10 keer de grootte van de aarde, omdat wanneer deze hoeveelheid energie botst, ongeveer 10% van de aardse rots zou verdampen en de rest zou vloeibaar zijn.
Het proces is heel anders dan de gebruikelijke theorie. Het begint allemaal met een "zaadje" - een kleine hoeveelheid vloeibare rots die zich dicht bij het centrum van de ponchikoobraznoy-structuur bevindt. Terwijl het afkoelt, condenseert de verdampende rots en de regen bereikt het centrum van de synestia. Een deel valt op de maan en ze begint te groeien.
De regenval moet 10 keer hoger zijn dan orkanen op aarde. Na verloop van tijd krimpt de structuur en de maan verschijnt uit de stoom. Dientengevolge condenseert alle synesthesie en blijft de gebruikelijke roterende bal vloeibare rots, de aarde, achter. Het proces wordt extreem snel uitgevoerd, zodat de maan binnen enkele decennia uit synestie komt en de aarde na 1000 jaar wordt gevormd.
De theorie van Locke probeert ook enkele van de verschillen te verklaren. Als de maan en de aarde tevoorschijn komen uit een enkele wolk van verdampte rotsen, dan hebben ze vergelijkbare isotoopafdrukken. Maar de afwezigheid van vluchtige elementen op de maan wordt verklaard door het feit dat het leek omgeven door tientallen atmosferen van stoom bij een temperatuur van 4000-6000 graden Fahrenheit. Locke geeft toe dat zijn model ongebruikelijk lijkt, omdat niemand eraan gewend is op deze manier te denken aan het vormen van satellieten van een ander lichaam. Het werk bevindt zich nog in de voorlopige screeningfase en er doen zich nog steeds vragen voor. Bijvoorbeeld, wanneer de maan in een paar zit, wat doet zij ermee? Is er een aarzeling of reactie? Vliegt de stoom door de maan? Locke is van plan antwoorden te vinden en de theorie op computermodellen te testen.
