Op de dag dat NASA's New Horizons voorbij Pluto vlogen, was astronaut Jeremy Hansen bezig zijn eigen nieuwe wereld te verkennen.
Hansen riep journalisten op in een krater van 28 kilometer breed, geopend in 2010 in het Canadese Noordpoolgebied, en is een harde plaats die kan lijken op de maan of Mars.
Zolang de lucht ademend is en de enige hulp een vliegtuig is, zijn technicus Hansen en zijn team van plan om geologen en astronauten voor te bereiden om in het zonnestelsel te reizen. De teamleider was Gordon Osinski, een planetaire geoloog aan de Universiteit van Western Ontario.
"Hij kijkt naar de kegelvormige scheuren die zich in de rotsen hebben gevormd onder zeer hoge druk. Ze werden alleen op twee plaatsen op onze planeet aangetroffen: in meteorietkraters en nucleaire testlocaties, "zei Hansen tegen de Canadian Space Agency.
In de kraters worden ze gevormd na botsingen van hemellichamen met de aarde op hoge snelheid, wat leidt tot vervorming en soms smelten van de aarde. Al duizenden jaren lang zijn aardkraters verwoest door wind en regen. Maar op de maan is de enige bron van vernietiging micrometeorieten en willekeurige botsingen met grote lichamen. Martiaanse kraters zijn ook onderhevig aan vernietiging, maar de atmosfeer daar is dunner en stof verschilt van die van de aarde - dit kan de tijd die aan vernietiging wordt besteed veranderen.
Kunnen deze kegelvormige scheuren op andere planeten voorkomen? Hansen beweert dat geologen niet zeker weten, maar ze vermoeden dat dit mogelijk is. Maar voor het geval, leert Hansen ze al met het oog te identificeren. De 39-jarige astronaut erkent dat na het einde van zijn carrière een reis naar de maan kan plaatsvinden. Maar tijdens zijn eerste ruimtevlucht naar het Internationale Ruimtestation, wist hij op zijn minst hoe hij grote kraters uit de lucht moest detecteren en classificeren. En zijn training zal in de handleiding vallen voor het trainen van toekomstige generaties astronauten.
"Ik zag hoe het op aarde werkt, maar in een ruimtepak zal alles anders zijn", zegt hij. "Je mobiliteit is aanzienlijk verminderd, bovendien is het fysiek erg moeilijk om je in een ruimtepak te verplaatsen."
Hansen maakt zich niet alleen gereed om de ruimte in te gaan, maar gebruikt ook andere soorten isolatietraining. In april sloten hij en drie andere astronauten zich op in het Johnson Space Center als onderdeel van het HERA-programma voor analoge menselijke studies om een minipostmissie gedurende de week te simuleren. Terwijl rekruten van astronauten al eerder kleinere simulaties hebben doorgemaakt, is HERA tot nu toe de meest "hoogwaardige" simulatie geworden, meldt Hansen. De overige astronauten die deelnamen aan het programma zijn: Mike Hopkins (NASA), Janet Epps (NASA) en Satoshi Furukawa (Japan).
"Mike en Satoshi vlogen al de ruimte in, dus na wat tijd met hen doorgebracht te hebben in die omgeving, door de dingen te doen die ze in de ruimte deden, heb ik enorm veel geleerd", zegt Hansen.
