Astronomen proberen al lang de vorming van dubbelsterren te begrijpen. Het belangrijkste was om te begrijpen hoe massa de multipliciteit beïnvloedt. Ik moest veel jonge sterren in moleculaire wolken analyseren en kijken naar effecten die van invloed zijn op het proces.
Het probleem is dat er tussen de sterren dynamische mechanismen zijn die tot gevolg hebben dat iemand eruit wordt geduwd of dat het manieren zijn om een ander aan te trekken. Sommige gegevens zeiden dat jonge sterren vaker in paren voorkomen. Maar er was niets meer te zeggen, omdat weinig objecten werden gecontroleerd.
Wetenschappers besloten om de situatie recht te zetten en volgden de 'jeugd' in de Perseus-wolk. Een submillimeter onderzoek werd gebruikt om het dichte natale materiaal van de kern rond de sterren te onderzoeken, en 24-sterren systemen werden bepaald. Het bleek dat de meeste binaire bestanden zich dicht bij het midden van de stofkernen bevinden, wat betekent dat ze nog jong genoeg zijn om te ontsnappen en met pensioen te gaan. Ongeveer de helft bevindt zich in langwerpige hoofdstructuren. Modellen laten zien dat alle sterren in paren worden gevormd, maar dat ze dan weggaan vanwege de release, of dat de verbinding ertussen dichterbij komt. De belangrijkste conclusie is dat elke stofkern de plaats is waar twee sterren tegelijkertijd verschijnen, en niet één.
