Vanaf het moment van de oerknal was de ruimte absolute duisternis. Na een miljard jaar is het universum door uitbreiding groter geworden en transparanter geworden. Als gevolg hiervan verschenen sterrenstelsels, planeten, sterren en andere objecten. Dit is het verhaal dat we gewend zijn.
Maar de details blijven een mysterie. Een nieuwe studie van de Universiteit van Iowa biedt zijn theorie. Ze geloven dat de zwarte gaten die in de galactische centra leven, zo sterk uitgebroken materiaal waren dat het hun bewolkte omgeving binnendrong, waardoor het licht kon ontsnappen. Wetenschappers kwamen tot deze conclusie na het bekijken van een nabijgelegen sterrenstelsel met UV-licht.
De waarnemingen tonen heldere bronnen van röntgenstralen die door zwarte gaten dringen. Het is mogelijk dat deze formaties winden produceren die het lekken van geïoniseerde stralen van de sterren mogelijk maken. Als gevolg hiervan waren het zwarte gaten die onze ruimte transparant konden maken.
Centraal in de studie staat het Tol 1247-232-sterrenstelsel, 600 miljoen lichtjaar verwijderd. In 2016 nam de Chandra-telescoop de bron van röntgenopnamen op, waarvan de helderheid van kracht veranderde. Wetenschappers hebben besloten dat dit een ster is. Maar het probleem is dat de sterren zich niet zo gedragen. Om de modellen te passen, moet het object zo groot zijn als een zwart gat. Maar hoe kan een soortgelijk object een substantie uitzenden? Niemand weet het. Zwarte gaten zijn nog steeds een raadsel. We weten dat hun sterke aantrekkingskracht het licht niet laat ontsnappen en ze zijn diep ingebed in het galactische vlak. Maar sommigen geloven dat de stromen van weggelopen materie in contact staan met de versnelde rotatie-energie van het gat.
Wanneer materiaal wordt geabsorbeerd, neemt de snelheid van een zwart gat toe. Daarom groeit de zwaartekracht ook, en produceert snelheid energie. Materie komt naar binnen, spint en stoot een deel af. Winden kunnen een vluchtroute voor UV-licht openen. Dit kan met de vroege sterrenstelsels gebeuren.
