Een nieuwe studie geeft aan dat een bolletje aardse materie in een zwart gat wordt gezogen met bijna een derde van de lichtsnelheid! De snelheid van het licht in vacuüm is 299792 km / s. Volgens de speciale relativiteitstheorie van Einstein is dit de maximale snelheid voor alles wat door ons universum reist. Nu maken wetenschappers materie vast met een indicator van 90000 km / s, die snel genoeg is om twee keer de aarde over te steken.
Een recente gebeurtenis vond plaats in het sterrenstelsel PG211 + 143, 1 miljard lichtjaar ver van ons verwijderd. Onderzoekers merkten het op met behulp van de ESA XMM-Newton Space Telescope en observeerden de ruimte in röntgenlicht.
De karakteristieke structuur van de schijf bij het modelleren van de verplaatste schijfstructuur rond een roterend zwart gat
Vorming van zulke enorme snelheden is mogelijk, omdat zwarte gaten zijn begiftigd met ongelooflijk krachtige zwaartekrachtvelden. Ze zijn zo sterk dat zelfs het licht niet voorbij de kritische grens (gebeurtenissenhorizon) kan ontsnappen. Er zijn verschillende soorten zwarte gaten. De meest invloedrijke worden supermassieve zwarte gaten genoemd die zich in de meeste galactische kernen bevinden, inclusief onze Melkweg.
Als er voldoende materie in een superzwaar zwart gat valt, begint het gebied te gloeien in heldere röntgenstralen, die op grote afstanden worden gevangen. Vervolgens worden deze objecten quasars of actieve galactische kernen genoemd. Maar de meeste zwarte gaten zijn te compact om het materiaal (meestal gas) onmiddellijk terug te trekken. In plaats daarvan roteert het materiaal rond het zwarte gat en vormt een aanzuigschijf. Het gas spint zo snel dat het heet en gloeiend wordt en de waargenomen straling genereert.
XMM-Newton Spacecraft
De gasbaan rond een zwart gat wordt vaak beschouwd als gecombineerd met zijn rotatie, maar hiervoor is geen hard bewijs. Het is nog steeds onduidelijk hoe onjuiste rotatie de gasinflatie kan beïnvloeden, wat vooral belangrijk is voor de voeding van superzware zwarte gaten. Feit is dat materie (interstellaire gaswolken of geïsoleerde sterren) uit elke richting kan vallen.
De leden van het onderzoeksteam geloven dat het gas wordt verplaatst door de rotatie van het zwarte gat in PG211 + 143. In dergelijke gevallen kunnen aanslagschijven worden gedraaid of gebroken. Als gekartelde schijven een gemeenschappelijk kenmerk zijn, zal dit helpen verklaren waarom zwarte gaten in het vroege universum zo groot zijn geworden. Dergelijke zwarte gaten zullen relatief langzaam roteren, waardoor meer gas kan worden verwarmd in een kortere tijdsperiode dan eerder werd gedacht.
