stroomde
En opnieuw spreekt de wereld over water op Mars. Natuurlijk weten we al dat er bronnen van ijs zijn aan de polen van de Rode Planeet; we weten dat ongeveer 2 procent van de Martiaanse regoliet uit water bestaat (althans in het Martian science lab); we weten ook dat het oude Mars een "natte" wereld was, met rivieren, meren en zelfs zeeën - op basis van afzettingsgesteenten en mineralen die alleen in overvloedige hoeveelheden vloeibaar water konden worden gevormd.
Maar nu heeft NASA een behoorlijk sterk bewijs gevonden dat de seizoensgebonden korte-termijn donkere kanalen op de steile hellingen worden gevormd door zout water dat blijkbaar over het kale oppervlak van Mars stroomt.
Repetitieve downlink
Hier wordt een 3D-kaart getoond met de hellingen van de Gale-krater, die is gemaakt door een science-experimentcamera met hoge resolutie (HiRISE) te observeren die aan boord van een NASA-Mars-sonde is bevestigd. Donkere kanalen die langs de hellingen zijn gericht, staan bekend als "herhalende afdalende lijnen" en ze kunnen een van de grootste aanwijzingen zijn dat sommige vormen, tenminste van de belangrijkste microben, dit water kunnen gebruiken als een manier om te overleven.
Bewijs van seizoensgebonden water valt
Na in 2006 in een baan om de aarde te zijn gekomen, startte de Mars-sonde een actieve campagne om oppervlakken met een hoge resolutie waar te nemen. In 2011 rapporteerden planetaire wetenschappers de vorming van terugkerende afdalende lijnen, of RSL, op het zuidelijk halfrond dat bestond van winter tot zomer. Als de druppels uit het smeltende ijs vallen, lijken deze donkere kenmerken op de stroom vloeibaar water op het oppervlak van Mars. De vondst was echter niet overtuigend.
Perchloraten
Missies naar het oppervlak van de Rode Planeet vormden geleidelijk een beeld van chemicaliën in de bodem van Mars, of regoliet. Bijzonder opmerkelijk is de Phoenix landingsmodule van de NASA, die bewijs aantoonde van levende waterdruppels op het oppervlak in 2008. Op vandaag zou echter vloeibaar water niet mogelijk zijn op Mars; atmosferische druk en temperatuur te laag voor het opslaan van vloeibaar water; water bestaat in vaste (ijs) of gasvormige (damp) toestand. IJs smelt niet op het oppervlak van Mars, het sublimeert als ijs van koolstofdioxide (het zogenaamde "droge ijs") bij kamertemperatuur op aarde.
Aan de mogelijkheid van vloeibaar water op het oppervlak, "Phoenix" werd de mogelijkheid toegevoegd dat het oppervlak rijk zou moeten zijn aan zeer giftige zouten, bekend als perchloraten. Bij vermenging met water is het vriespunt van deze zouten lager dan dat van water, waardoor vloeibaar water mogelijk alleen onder het oppervlak blijft, ondanks de koude omstandigheden. Sindsdien heeft NASA's "Curiosity" Curiosity ook bewijs gevonden van perchloraten in de bodem.
CRISM en HIRISE zijn gecombineerd
Perchloraten vormen een belangrijk thema voor de grote aankondiging op maandag. Gebruikmakend van een ander instrument aan boord van een Mars orbitale sonde, een spectrometer genaamd HIRISE (een compact-afbeelding spectrometer op een Mars-sonde) en met behulp van een nieuwe analysemethode, waren wetenschappers in staat om de chemische samenstelling van deze donkere kanalen te bestuderen. Wat ze vonden, waren de chemische "handtekeningen" van de gehydrateerde zouten - voornamelijk de perchloraatresten die achterbleven na de vloeibare waterpieken, bekend als "pekel".
Meer vragen dan antwoorden
Hoewel het interessant is dat de bron van deze "pekel", blijkbaar, voerkanalen is iets mysterieus. Wetenschappers wijzen op de mogelijkheid dat het seizoen smelt onder het oppervlak van het ijs, of mogelijk vocht uit de atmosfeer, op de een of andere manier in water condenseert, maar geen van de verklaringen is bevredigend.
Niet beschikbaar voor robot
Dit kan een krachtig bewijs zijn van vloeibaar water op het oppervlak van Mars, maar wetenschappers zien deze 'augurk' niet als een teken van leven in de zin waarin we het leven begrijpen. Een te hoog zoutgehalte in de RSL zou voor microben een strijd om overleving zonder evolutie zijn. Maar op aarde gebruiken sommige microben, ondanks de giftigheid ervan, perchloraatzouten als de energie van de zon.
De locatie van deze potentiële bronnen van leven maakt het voor ons moeilijk om een expeditie van robots te sturen om ze te controleren. Ondanks het feit dat sommige onderzoekers hopen dat "Curiosity" "Rossol" op de hellingen van het Ostroi-gebergte in de krater van Gail zal vinden, is de beste manier om ze te bestuderen vanuit de baan. Maar het zal heel goed zijn als we een menselijke expeditie naar de Rode Planeet kunnen sturen om alles te controleren.
