Het experiment zou de waargenomen omstandigheden in de ijsreuzen van ons systeem moeten simuleren. In het proces konden onderzoekers voor het eerst diamantregen bekijken die was gemaakt met een hoge drukindicator. Tegelijkertijd worden waterstof en koolstof samengeperst en vormen ze stevige diamanten die langzaam in de diepte vallen.
Heldere precipitaties worden verondersteld 5000 mijl onder het oppervlak van Uranus en Neptunus te zijn. Deze planeten zijn vergelijkbaar in hun interne structuur: dichte kernen waarrond dik ijs is geconcentreerd.
Wetenschappers modelleerden de omgeving door schokgolven te creëren met een optische laser. Ze merkten op dat elk koolstofatoom onderdeel werd van een kleine diamantstructuur die enkele nanometers breed was. Op echte planeten zullen ze veel meer zijn (met een gewicht van een miljoen karaat).
Er is ook een veronderstelling dat na duizenden jaren diamanten langzaam in de ijslagen zinken en een dichte laag rond de kern vormen. Vroege experimenten konden de verandering in real time niet vastleggen, omdat het onmogelijk is om dergelijke extreme omstandigheden opnieuw te creëren.
Transformatie van kunststof in diamant
Kunststof bootst verbindingen van methaan met koolstof en vier waterstofatomen na (dit creëert de blauwe kleur van Neptunus). In de tussenlagen van ijsreuzen vormt methaan koolwaterstofketens, die hypothetisch zouden moeten reageren op een hoge druk- en temperatuursnelheid en diamanten vormen.
De laser produceerde een paar schokgolven, waarbij de juiste temperatuur en druk werden gecombineerd. Wanneer de golven elkaar overlappen, bereikt de druk een hoogtepunt en op dit punt worden de meeste stenen gemaakt.
Nanodiamanten in actie
Bij het beoordelen van exoplaneten slagen wetenschappers erin om de massa te berekenen door middel van oscillatie en straal van de schaduw gecreëerd door de passage van de planeet voor een ster. Maar deze gegevens onthullen niet de chemische samenstelling. Diamantregen kan een extra energiebron zijn.
We hebben niet de mogelijkheid om in de planeten te kijken, maar de simulatie helpt om verschillende gissingen te controleren. Bovendien stelt dit experiment ons in staat om het proces van sterfusie beter te begrijpen, waar waterstof combineert om helium te creëren.
