Zonnevlekken zijn gebieden op de fotosfeer van de zon die donkerder lijken dan de rest van het territorium, omdat ze kouder zijn (1-2 duizend graden Celsius). Dit zijn tijdelijke formaties gecreëerd door magnetische activiteit. Ze verschijnen als gevolg van solarrotatie en een moeilijke circulatie van heet gas onder het oppervlak. Deze gebeurtenissen gaan gepaard met flitsen, massa-emissies en andere energieverschijnselen.
Andere sterren hebben ook vergelijkbare kenmerken en in vergelijking lijkt het erop dat de zon zich relatief rustig gedraagt. Stervlekken zijn interessant om te bestuderen omdat ze de rotatie en circulatie van een ster ontcijferen. Natuurlijk zijn ze te klein om te bekijken in moderne telescopen, maar ze zijn te vinden in lichtveranderingen.
Een van de grootste zonnevlekken van de afgelopen 9 jaar bij het observeren van de Solar Dynamics Observatory. Voor de schaal is een afbeelding van de aarde toegevoegd. Wetenschappers hebben de satelliet van Kepler gebruikt om sterplekken op 2.244 objecten te karakteriseren De onderzoekers besloten om gegevens van de satelliet van Kepler te analyseren om de algemene eigenschappen van de sterren te vinden. Kepler was op zoek naar exoplaneten door transit-tracking. Maar het monitoren van licht leidde tot de fixatie van vele andere temporele verschijnselen, waaronder stervlekken.
Van de 34.000 hoofdreekssterren kozen wetenschappers 2244 met een rotatiefrequentie van 9,5-20,5 dagen. Hun gedrag was gegroepeerd in 3 categorieën op basis van constantheid. Het bleek dat onze zon zich niet stil gedraagt. Bovendien leven grote stervlekken veel langer, en op koudere sterren vallen ze langzaam uit elkaar.
Conclusies komen overeen met moderne modellen. Maar het werk is belangrijk omdat het de eerste grootschalige herziening van het fenomeen is.
