Op 17 juli 2018 versplinterde een oud kosmisch fragment in de maan, waardoor een heldere energieflits ontstond. Precies 24 uur later herhaalde een andere ruimtesteen de flitsgebeurtenis. De huidige analyse geeft aan dat dit twee op elkaar inwerkende meteoroïden zijn (fragmenten van asteroïden en kometen), die in grootte de walnootparameter bereikten. Hoogstwaarschijnlijk zijn ze afkomstig van de Alpha Kapornid meteorenregen toen de aarde en de maan door de staart van komeet 169P / NEAT gingen.
Al duizend jaar lang beweren mensen dat ze kortstondige verschijnselen zien op het maanoppervlak. Deze tijdelijke flitsen zijn moeilijk te bestuderen en de definitie bleef vaag. Daarom besteden onderzoekers aandacht aan dergelijke verschijnselen om meer gegevens te verkrijgen over de maan, haar geschiedenis en toekomst. De eerste systematische poging om schokflitsen te detecteren begon in 1997 met CCD-camera's. Surveillance gaat verder met moderne MIDAS-technologie. Een reeks telescopen uitgerust met uiterst gevoelige CCD-camera's, en het project zelf omvat drie astronomische observatoria in Spanje.
Deze instrumenten identificeren rotsen die de donkere gebieden van het maanoppervlak raken. Als je meteoroïden op de maan bestudeert, kun je begrijpen hoe vaak ze vallen en wat de impact op de aarde kan zijn. Hier is het belangrijk om de verschillen te verduidelijken. De "overkant" van de maan is de zijde die in een andere richting van de aarde is gedraaid, maar de "donkere" zijde verwijst naar elk deel dat momenteel niet door de zon wordt verlicht (bijvoorbeeld een halve maan).
