NASA's New Horizons-missie was het eerst getuige van het ijskenmerk van de "boetelingen" buiten de aarde.
Toen New Horizons in 2015 over Pluto vlogen, veroverden de beelden de droom van geologen. De ijsbergen, de stikstofgletsjer en het verrassend jonge oppervlak veranderden voor altijd onze ideeën over de verre dwergplaneet. En 18 maanden na de vlucht blijven we ontdekkingen doen op basis van de waardevolle gegevens van het apparaat.
De nieuwste vondst demonstreert de "penitentes". Als de informatie wordt bevestigd, is dit de eerste keer dat ijsformaties buiten onze planeet worden gevonden. We weten dat we ijspieken hebben die tot enkele meters hoog kunnen worden. Ze worden gevormd waar de atmosfeer veel dunner is en het smeltende ijs direct wordt omgezet in stoom, waarbij het vloeibare stadium wordt omzeild.
Maar dat is niet alles. De hoofdauteur van de ontdekking, John Moors, zegt dat deze kenmerken op andere plaatsen in het zonnestelsel aanwezig kunnen zijn. Bijvoorbeeld, op verdenking van de satelliet van Jupiter Europa. Maar men gelooft dat de boetelingen zich kunnen verbergen, zelfs in meer bekende werelden - op Mars. "We willen andere punten in ons systeem verkennen, of zelfs daarbuiten, om deze functies te ontdekken," zei Moors van de York University in Canada. Hij zegt dat boetvaardigen zelfs te vinden zijn op de foto's van de manen en planeten die we in het verleden hebben gemaakt. "Ze zijn misschien klein, maar we hebben al suggesties over mogelijke plaatsen om te zoeken."
Pluto's terrein, gefotografeerd door de Ralf / Multispectral Visual Imaging Camera van New Horizons. Het beeld van de dwergplaneet toont boetelingen in reliëf.
Het maakt niet uit of de boetelingen een algemene eigenschap zijn of exclusief aanwezig zijn op Aarde en Pluto, de vondst vertoont verbazingwekkende eigenschappen. Als ze op aarde van waterijs zijn gemaakt, is Pluto ijsmethaan. Een ander verschil is afstand. We hebben spikes van dichtbij, terwijl ze zich op een dwergplaneet van enkele kilometers van elkaar bevinden. Het blijkt dat als je dat wenst, we een afdalingsvoertuig kunnen installeren.
Men gelooft dat Pluto gedurende lange tijd (misschien tientallen miljoenen jaren) rustgevende atmosferische omstandigheden heeft overwonnen. Dit bewijst hun regelmatige interval en vorm. De atmosfeer van de planeet stort in en breidt uit, afhankelijk van de afstandsverandering tot de Zon gedurende een 248-jarige omloopbaan. Aan de hand van computermodellen ontdekte het team dat penitentes in slechts enkele jaren kunnen groeien (en ontwikkelen) in vrij warme atmosferische omstandigheden.
Penitentes in de ultradroge Atacama-woestijn, Chili
"De wind op Pluto is echt licht, en er is slechts één periode in elke baan als de atmosfeer dik genoeg wordt om dergelijke functies te creëren," zei Moors. Er gebeurt nu activiteit op het moment van de lente-equinox. Maar de baan van de planeet is in de loop der jaren veranderd en de piek is verschoven naar de herfst.
In de tussentijd kijkt het team van Moors naar andere werelden om soortgelijke verschijnselen te vinden, en kijkt ze ook uit naar twee missies op Jupiter, die ijsmannen zullen bestuderen (NASA Europe en European JUICE). Ze zouden het systeem in de jaren 2030 moeten bereiken, met de nadruk op Europa en Ganymedes.
