Quasars vertegenwoordigen sterrenstelsels met enorme zwarte gaten in de kernen. Ze creëren zo'n enorme hoeveelheid energie dat ze de rest van het galactische gebied in helderheid overstijgen. Het grootste deel van de straling is op de radiogolven die worden opgewekt door elektronen die met een snelheid dichtbij het licht uit de kern worden geworpen.
De snel geladen deeltjes zijn ook in staat om fotonen van licht te verspreiden, waardoor ze langs het energieniveau naar het röntgenbereik stijgen. Maar tientallen jaren van onderzoek hebben nog niet het exacte mechanisme van hun vorming onthuld. In krachtige quasars is te zien dat dispersie domineert, maar in laagvermogenreactoren wordt de hoofdrol gespeeld door het magnetische veld.
Wetenschappers besloten om zich te concentreren op de 350 jaar oude lange stroom van de quasar 4C + 19,44, met behulp van de multi-wave data Chandra (X-ray), Spitzer (infrarood) en de Hubble-telescoop (optisch), evenals Very Large Massive (radio). De combinatie van een multiwave-weergave en een hoge ruimtelijke resolutie hielp wetenschappers systematisch de karakteristieken van de stralen te bepalen bij 10 verschillende knooppunten langs de stroom. Ze ontdekten dat de magnetische veldsterkte en snelheidsdeeltjes over de gehele lengte van de straal vrij constant zijn, ervan uitgaande dat het verstrooiingsproces dominant is. Maar hoewel er geen manier is om de invloed van magnetische effecten te elimineren. Om dit proces te activeren, moeten de elektronen tot een afzonderlijke populatie behoren van verstrooiende elektronen.
