Links: Voyager-2 waarnemingen van Uranus in 1986. De meeste wolkformaties zijn verborgen achter een laag waas. Rechts: momentopname van Neptune gemaakt door Voyager 2. Het toont de grote donkere vlek
Onlangs publiceerde NASA een rapport over de mysterieuze ijsreuzen Uranus en Neptunus. De bestudering van de informatie van voorgaande jaren zal grote invloed hebben op de wetenschappelijke prioriteiten van het agentschap in de jaren 2022-2032. De studie onderzocht de taken die de missie zal moeten oplossen.
Nieuwe bevindingen bewijzen het belang van onderzoek naar ten minste één planeet en zijn gehele omgeving. Dit omvat de dynamische satellieten, ringen en verbazingwekkende magnetische velden. Tot op heden heeft slechts één apparaat deze planeten benaderd: Voyager-2. Hij was in 1986 in de buurt van Uranus en vloog in 1989 over Neptunus. Het was een vluchtige inspectie, dus wetenschappers hebben nog steeds niet het proces van hun vorming ontdekt. De studie houdt ook rekening met verschillende missieconcepten, waaronder de ontwikkeling van sondes die in staat zijn om onder te dompelen in de atmosfeer en de samenstellende componenten daarvan te verkennen. Uranus heeft 27 satellieten en Neptunus heeft de 14e.
Uranus en Neptunus worden ijsreuzen genoemd. Nu lijkt deze naam niet helemaal correct te zijn, aangezien er onder de wolken een oceaan kan zijn die 2/3 van de totale massa beslaat. Dit verschilt van de gasreuzen. Tot dusverre zijn er geen gegevens over waar en hoe dergelijke planeten worden gevormd, en ook waarom hun magnetische velden zo ongewoon georiënteerd zijn en wat de geologische activiteit van sommige van hun satellieten beïnvloedt.
Deze vragen voeden wetenschappelijke interesse. Daarom zou de ijsgigant missie in het volgende decennium een prioriteit kunnen worden voor de NASA.
