Deze serie opnamen toont een explosiezone op het punt waar de hemelkraan zich afscheidde van de Curiosity Rover, die wordt beheerd door NASA. Het apparaat landde op het oppervlak van Mars in augustus 2012, de foto's tonen de dynamiek van grondveranderingen gedurende 30 maanden na het planten.
Toen NASA's Curiosity Rover in augustus 2012 in de Gale Crater stapte, deed het dat op een zeer spectaculaire manier. In de laatste fase van zijn moedige afkomst, 'vloog de raketmotor van het landingsplatform van de rover, bekend als de hemelkraan,' in brand ', botste tegen het stoffige oppervlak, trok donkere stofwolken op en scheidde zich op veilige afstand van de rover.
Maanden en jaren nadat de Mars-rover geland was, volgt de hoge resolutie experimentele camera (HiRISE), gemonteerd aan boord van het Mars-ruimtevliegtuig, bestuurd door NASA, veranderingen rond de Curiosity-landingzone ("Bradbury-landing" genoemd) achter het crashpunt van de hemelkraan en parachutes dat vertraagde de ingang van de rover in de atmosfeer van Mars.
Nadat de rode regolith van het oppervlak van Mars is losgeraakt, wordt verwacht dat deze na verloop van tijd zal verbranden en langzaam terugkeert naar zijn natuurlijke staat. Maar recente beelden van HiRISE, die de vier stappen van Curiosity weergeven, laten zien dat de grond lichtjes is verbrand en misschien kan dit feit helpen om voorheen onbekende feiten over de bodemdynamiek van het oppervlak van Mars te onthullen. "Ruimtevaartuigen zoals Curiosity creëren een donkere explosiezone waarin licht stof wordt weggeblazen bij de landing", zegt Igrid Doubar, een wetenschapper in het NASA-laboratorium voor straalmotoren in Pasadena, Californië. "We verwachtten dat deze landingsbanen uiteindelijk lichter zouden worden vanwege de wind die stof verplaatst, maar er gingen jaren en maanden voorbij en we zijn verrast dat het niveau van grondveranderingen volkomen onbeduidend is."
Dergelijke waarnemingen maken ook deel uit van de volgende NASA-missie op Mars, InSight, die in 2016 wordt gelanceerd. De InSight kan een sonde inzetten die monsters van een diepte van enkele meters kan nemen om de penetratie van warmte door de aardkorst te meten.
Elke verdonkering van de grond moet worden bestudeerd om de redenen voor dit proces te begrijpen. Hoe donkerder het oppervlak, hoe meer zonne-energie het oppervlak kan opnemen.
