Siliciumdioxide vormt ongeveer 60% van de aardkorst en een bepaalde vorm (kwarts) is het hoofdingrediënt in zand.
De volgende keer dat je uit het raam kijkt voor inspiratie, moet je er rekening mee houden dat concreet materiaal wordt gesmeed in het hart van een exploderende oude ster. Een internationaal team van wetenschappers meldde dat ze siliciumdioxide (de hoofdcomponent van glas) vonden in de overblijfselen van twee supernovae, miljarden lichtjaren ver van de aarde verwijderd.
De onderzoekers gebruikten de NASA Spitzer-ruimtetelescoop om het door een rottende mega-cluster uitgestraalde licht te analyseren en verkregen de handtekening van siliciumdioxide op basis van een bepaalde golflengte van licht.
Een supernova verschijnt wanneer een grote ster zijn eigen brandstof gebruikt, wat tot een catastrofale ineenstorting leidt. Al deze actie eindigt met een explosie van galactische proporties. Het is in deze hemelse catastrofes dat individuele atomen samensmelten en veel gemeenschappelijke elementen vormen, waaronder zwavel en calcium. Siliciumdioxide vormt ongeveer 60% van de aardkorst, en een van zijn vormen (kwarts) wordt beschouwd als de hoofdcomponent van zand. Daarnaast zijn er glazen ramen, glasvezel en industrieel beton van gemaakt. Een nieuwe studie toonde voor de eerste keer aan dat de hoeveelheid siliciumdioxide gecreëerd door een supernova voldoende is om een significante bijdrage te leveren aan stof in het hele universum. Als gevolg hiervan zou het de aarde kunnen vormen en creëren.
Elke keer als je op het trottoir loopt, uit het raam kijkt of over het zandstrand wandelt, kom je miljoenen jaren geleden in contact met materiaal gemaakt door exploderende sterren. In 2016 meldden ze dat ze sporen van lithium (gebruikt voor de productie van moderne elektronica) aan de basis van een roterende nieuwe vonden.
