Planetaire jagers kunnen zeer teleurgesteld zijn als ze ontdekken dat standaard stellaire emissies (coronal mass ejections) een aanzienlijke invloed kunnen hebben op het vermogen van levensondersteunende exoplaneten van ontdekt type.
Een recente studie richtte zich op de studie van coronale massa-ejecties in ons zonnestelsel. Er werd besloten om dit model toe te passen op een ander sterrensysteem, dat een groot potentieel heeft voor de ontwikkeling van het leven.
Coronale massa-ejecties zijn een standaardvoorbeeld van ruimteweer, maar werelden in de buurt van een ster zullen meer invloed krijgen. En in systemen met lage massa en koude sterren, zijn bewoonbare gebieden veel dichter bij een ster dan in het zonnestelsel. Hier ligt de belangrijkste addertje onder het gras.
Coronale massa-ejecties zijn in staat de magnetosfeer van de wereld te comprimeren (een magnetische bel die de planeet beschermt), waardoor de atmosferische laag wordt blootgesteld en verwijderd. In feite ontvangt de planeet hierdoor een enorme hoeveelheid schadelijke röntgenstralen van zijn eigen ster. Dat wil zeggen, het leven zal veel moeilijker zijn om te ontwikkelen of op zijn minst te overleven in dergelijke omstandigheden. Een afgestudeerde student en onderzoeksdeelnemer Mark Kornbljut zegt:
"Hoewel deze koude sterren het meest talrijk lijken en de beste vooruitzichten bieden om het leven in een andere wereld te vinden, lijken ze ook gevaarlijker vanwege coronale massa-ejecties".
Het team modelleerde ook het traject van theoretische coronale massa-ejecties van de koude ster V374 Pegasus. Het bleek dat de krachtige magnetische stervelden emissies naar het astrofysische stroomvel duwen, waar ze vastzitten.
Het klinkt somber, maar bij het zoeken naar buitenaards leven vertrouwen onderzoekers nog steeds op TRAPPIST-1. Dit is een ultradunne dwergster, schijnbaar stabieler dan zijn sterbroeders en -zussen.
