Mercurius 'nabijheid tot de zon en kleine planetaire dimensies maken het extreem gevoelig voor stellaire dynamiek en aantrekkingskracht
De banen van de planeten in het zonnestelsel breiden uit. Dit komt door het feit dat de zwaartekrachtgreep van de zon geleidelijk wordt verzwakt, omdat de ster ouder wordt en de massaliteit verliest. Een team van wetenschappers van NASA en het Massachusetts Institute of Technology besloten om dit massaverlies en andere stellaire parameters te meten, met de nadruk op de orbitale veranderingen van Mercurius.
Nieuwe gegevens verminderen onzekerheid en verbeteren daarom eerdere voorspellingen. Dit is vooral belangrijk voor de snelheid van verlies van zonnemassa, omdat het geassocieerd is met de stabiliteit van G (gravitatieconstante). G wordt als een vast getal beschouwd, maar blijft nog steeds een fundamenteel fysiek probleem.
Kwik in dergelijke experimenten is een ideaal testobject, omdat het een ongelooflijke gevoeligheid heeft voor het gravitatie-effect en de activiteit van onze ster.
De studie begon met de verbetering van Mercurius efemeride - een kaart van de locaties van de planeet in onze hemel. Gebruik hiervoor de informatie van het radio-volgapparaat MESSENGER, toen de missie actief was. De satelliet draaide rond de planeet in 2008 en 2009, en de convergentie vond plaats van maart 2011 tot april 2015.
Vele eeuwen lang hebben wetenschappers rekening gehouden met de beweging van Mercurius, met aandacht voor zijn perihelium. Het perihelion blijkt in de loop van de tijd te verschuiven (precessie). Vervolgens bestudeerden wetenschappers de gegevens over de vervorming van de ruimtetijd rond een ster.
Wetenschappers analyseerden subtiele veranderingen in de beweging van Mercurius om beter te begrijpen hoe de dynamiek van de zon de baan van de planeet beïnvloedt. De positie van de planeet werd bepaald door de locatie van het apparaat MESSENGER in de periode van zijn activiteit
De veel kleinere bijdragen aan de precessie van Mercurius worden verklaard door de interne structuur en dynamiek van de zon. Het belangrijkste punt - afvlakking, dat wil zeggen, uitsteeksel in de "taille".
Sommige zonneparameters konden worden bepaald op basis van relativistische effecten, wat niet mogelijk was in eerdere studies op basis van efemeride-gegevens. Wetenschappers bedachten een nieuwe methode die gelijktijdig de banen van de planeet en MESSENGER evalueerde en integreerde, wat leidde tot een alomvattende oplossing.
Een nieuwe schatting van de snelheid van verlies van zonnemassa is een van de eerste kennis, beperkt door waarnemingen en niet door theorie. Eerder was dit aantal een tiende van een procent van 10 miljard jaar. Dit is genoeg om de zwaartekracht te verminderen en de planeten 1,5 cm per jaar te laten bewegen. De nieuwe waarde is lager, maar minder onzeker. Dit verbeterde de stabiliteit van G 10 keer.
