Op de verste hoeken van het waarneembare universum bevindt zich een van de meest mysterieuze objecten van de moderne kosmologie: de kosmische achtergrondkoude microgolfachtergrond.
Ontdekt in 2004 heeft deze vreemde functie een stempel gedrukt op de microgolfachtergrond van de oerknal en staat al vele jaren in het middelpunt van de belangstelling. Misschien is dit een teken van een ander universum? Of is het een instrumentele fout? Nu kunnen astronomen nauwkeurig de aard van de oorsprong van de koude plek vertellen, en de multiversumhypothese is niet vereist om dit fenomeen te verklaren. Maar dit is niet de fout van het apparaat.
Toen de koude plek voor het eerst werd ontdekt met behulp van een NASA kosmisch-elektronenstraling (WMAP) ruimtevaartuig, realiseerden astronomen al snel dat deze formatie de grootste structuur in de ruimte was. Maar aangezien de metingen met slechts één telescoop werden uitgevoerd, vreesden wetenschappers dat dit een instrumentele fout zou kunnen zijn.
Toen ontdekte de Planck-telescoop van het Europees Ruimtevaartagentschap, die wordt gebruikt voor het meten van kleine veranderingen in de temperatuur van de achtergrondstraling (ook bekend als anisotropie), ook een koude plek. Ondanks enkele theorieën zou deze formatie feitelijk een fout kunnen zijn die wordt veroorzaakt door onze statistische analysemethoden, maar in dit geval bleek de vlek echt. Een van de meest ongelooflijke (en eerlijk gezegd opwindende) hypotheses, die de koude plek verklaren, is geconcentreerd rond het universum. Gebaseerd op de theorie van superstrings beweert het multiversum dat ons universum slechts een van de vele universums is. En wat is deze koude plek? Dit kan een van de naburige universums zijn, die 'begraven' zijn in de onze.
De multiversum-hypothese is zeker een van de meest ongelooflijke kosmologische ideeën, maar er zijn andere verklaringen voor de koude plek. Een daarvan is het bestaan van superlekheid in het universum tussen ons en de koude plek.
Door gegevens van de Pan-STARRS-telescoop op Halikala, Maui en de WISE-satelliet van NASA te combineren, vonden Istvan Sapoudi van het Institute of Astronomy van de Universiteit van Hawaï en zijn collega's de grootste afzonderlijke structuur en deze structuur zou kunnen worden gevormd door een abnormale koude plek.
Eerdere studies hebben aangetoond dat er weinig aanwijzingen zijn voor een zeer verre structuur in de richting van de koude plek. Maar paradoxaal genoeg is het moeilijker om grotere structuren te identificeren die dichter bij ons staan dan meer verre. Door een 3D-kaart van sterrenstelsels te construeren, ontdekten de onderzoekers een enorme regio op slechts 3 miljard lichtjaar verwijderd van de aarde (dit bevindt zich in de buurt van het grote kosmologische schema der dingen), die een lagere dichtheid van sterrenstelsels heeft dan de rest van het bekende universum. Deze enorme superleemte heeft een diameter van ongeveer 1, 8 miljard lichtjaar. Dus wat doen we met de koude plek van relictstraling?
Overblijfselstraling - de oudste vorm van straling, die in het universum bekend is. Gevormd direct na de oerknal zo'n 14 miljard jaar geleden, komt deze zwakke straling naar ons toe vanuit de verste hoeken van het heelal dat we waarnemen.
Als de CMB 'botst' met de superleeg, dan kunnen vanwege het Sax-effect - Wolf - de stralingskenmerken veranderen. Naarmate het universum zich verder uitbreidt, zal de straling die door de superleevloed gaat meer energie verliezen dan de straling die door de "normale" ruimte reist, waardoor een koudemarkt ontstaat in de Planck-anisotropiekaart. Deze afdruk verschijnt in de vorm van een enorme koude plek.
Dit onderzoek, uitgegeven door de Royal Astronomical Society in het tijdschrift Monthly Notices, kan superlelijk niet definitief associëren met een koude plek, maar het is onwaarschijnlijk dat deze enorme superleeg, die zich op dezelfde plek in de lucht bevindt als de koude plek van de relictstraling, slechts toeval is.
