Een verbazingwekkende ontdekking onthulde dat de kleine dwergster zijn eigen "sterpunt" -cyclus heeft. Dit is een echte puzzel, en waarschijnlijk een ander teken dat Proxim b "bewoonbaar" is - dit is niet de beste plek om te bezoeken.
Stel je voor dat je op een heldere dag de tuin in gaat en naar de zon kijkt. Dit is echter niet onze zon. Het blijkt dat het veel dichterbij is in de lucht en, wacht, als je goed kijkt, kun je zien dat er iets mis is met zijn straling. Deze ster lijkt een enorme, sinistere, donkere plek te zijn, glinsterende tegen een heldere zonneschijf. Het is een feit dat het Proxima Centauri is. En hoewel het lijkt alsof ze lijdt aan vreselijk verval, maken deze zwarte plekken deze kleine rode dwerg zelfs "zonnevormiger" dan we ons hadden kunnen voorstellen.
"Als intelligente wezens op Proxima B leven, hebben ze daar echt drama", zei Brad Vargelin van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CfA) en hoofdauteur van een studie gepubliceerd in het Monthly Notices-tijdschrift van de Royal Astronomical Community.
De afgelopen maanden is Proxima Centauri beroemd geworden als de dichtstbijzijnde exoplaneet voor de massa van de aarde in het zonnestelsel. Astronomen van het observatorium La Silla (European Southern Observatory) in Chili ontdekten de wereld met een massa gelijk aan de aarde, waarbij de "oscillaties" van de ster werden gemeten toen de zwaartekracht van de kleine exopallets het "trok" tijdens een korte baan van 11 dagen. Deze baan plaatst Proxima b in het midden van de "bewoonbare zone" van Proxima Centauri, op een afstand van een ster die niet te heet en niet te koud is om water te vormen op het oppervlak van een rotsachtige planeet. Op aarde, waar water is, is leven. Deze ontdekking is verrassend, omdat het het vooruitzicht geeft te geloven dat Proxima B een toevluchtsoord voor aliens kan zijn, of zelfs een stopplaats voor toekomstige menselijke kolonisten kan worden. Er zijn echter ernstige problemen met de aanname dat Proxima b een object op afstand is van het "aardetype". Allereerst hebben we geen gegevens over de vraag of er een atmosfeer op de planeet is. We hebben ook geen idee of er water is op een exoplaneet. Maar er is nog een ander probleem - Proxima b-baan bevindt zich te dicht bij de ster, die, zoals bekend, krachtige flitsen genereert die straling van straling naar nabijgelegen planeten brengen. En straling, zoals we allemaal weten, is slecht voor het leven.
Het lijkt dus verrassend dat Proxima Centauri zonachtige eigenschappen heeft. Maar deze eigenschappen zullen Proxima waarschijnlijk niet meer "bewoonbaar" maken en, in feite, alleen nieuwe vragen creëren voor natuurkundigen die het zonnestelsel bestuderen.
Magnetische spanning
Op de grond gebaseerde observatoria, waaronder de All Sky Automated Survey (wereldwijde automatische luchtverkenning) en ruimtetelescopen (NASA-missie Swift en Chandra en het Europese observatorium XMM-Newton) maten röntgenstraling van Proxima Centauri. Vargelina's team kon de gebruikelijke 7-jarige cyclus opsporen, maar met wat eigenaardigheden.
Proxima Centauri is een kleine, koude ster die 0,1 van onze zon inneemt. De zon heeft een regelmatige "zonnecyclus" met een duur van 11 jaar, tijdens welke de magnetische activiteit toeneemt en afneemt. Tijdens periodes van intense magnetische activiteit (zonnemaximum) in de lagere atmosferische laag van de zon (corona), kunnen frequente flitsen en uitwerpen van coronale massa worden verwacht. Op dit moment verschijnen er donkere vlekken op het oppervlak, die de gebieden benadrukken waar het interne magnetische veld van de zon door het oppervlak uitbarst. Het klinkt dramatisch, maar bij een maximum voor zonne-energie wordt slechts ongeveer 1% van het oppervlak door deze vlekken bedekt. Maar bij het bestuderen van Proxima Centauri laten metingen zien dat maar liefst 20% van een kleine ster sterrenstersels kan bedekken.
Dit is interessante informatie die u kan helpen om beter te begrijpen hoe onze eigen zon werkt.
Een sleutetheorie die de 11-jarige cyclus van de zonnecyclus uitlegt over differentiële rotatie. Dat wil zeggen, de bovenste laag van de zon draait sneller aan de evenaar dan aan de polen. Omdat zijn magnetisch veld van noord naar zuid beweegt, wordt aangenomen dat het interne magnetische veld op de evenaar "buigt" rond de zon. Het lijkt op een kauwgom die rond een bal is gewikkeld. Op een bepaald moment, wanneer het magnetisch veld het meest wordt belast (zonnemaximum), wordt de druk vrijgegeven na een omdraaiing van de magnetische polariteit. Magnetische solar "noord" vervangt "zuid" en vice versa, en de cyclus begint opnieuw.
Maar rode dwergen zoals Proxima Centauri bezitten deze zeer bovenste laag van differentiële rotatie niet vanwege hun kleine formaat. In plaats daarvan ervaren ze convectie (energieoverdracht in stromen en stralen) van de kern naar de bovenste laag. Het blijft een mysterie hoe, zonder differentiële rotatie, Proxima Centauri een cyclus heeft, om nog maar te zwijgen van een zevenjarige stellaire cyclus.
"De aanwezigheid van de cyclus van Proxima Centauri laat zien dat we ons niet volledig bewust zijn van het proces van het genereren van een magnetisch sterrenveld," zei co-auteur Jeremy Drake van CfA.
Er zijn dus lacunes in ons begrip van de zonnecyclus of de interne samenstelling van rode dwergen is veel gecompliceerder dan we aannemen. In het geval van Proxima Centauri is de stercyclus gebaseerd op steroïden, die waarschijnlijk een nogal verwoestende komische storm veroorzaken. En dit kan de exoplaneet steriliseren, waardoor het steeds minder op de aarde lijkt.
