Nieuw onderzoek heeft vastzittende gassen aangetroffen in de oude meteorietstenen van de Rode Planeet. Ze geven de duur en effectiviteit aan van de processen van atmosferische ontsnapping, die het Marsklimaat vormden.
De atmosferische laag van Mars is te dun en de temperatuurindex is laag, zodat de vloeistof niet op het oppervlak blijft hangen. Echter, zodra de Rode Planeet de warmte en het vocht had, dankzij welke het leven zou kunnen ontstaan. Maar er zijn nog steeds vragen over de scherpe verandering in klimatologische omstandigheden.
De laatste analyse van het Lawrence Livermore National Laboratory bestudeerde de ingesloten gassen in de oude meteorietrotsen van de Rode Planeet. Hun gegevens maken het mogelijk om een frisse blik te werpen op de tijd en efficiëntie van de processen van atmosferische ontsnapping.
De focus lag op het atmosferische gas xenon van Mars in de stenen ALH 84001 en NWA 7034. Alles wijst erop dat er aan het begin van de geschiedenis van de Rode Planeet een noodzakelijke hoeveelheid waterstof in de atmosfeer was voor het fractioneren van xenon door hydrodynamische ontsnapping. Maar uit berekeningen blijkt dat dit proces een piek bereikte in een paar honderd miljoen jaar van planetaire formatie, waarna de isotopensamenstelling van de atmosfeer enigszins werd getransformeerd. Deze situatie verschilt aanzienlijk van die op Aarde, waar de isotopische fractionering van xenon een stapsgewijs proces was, uitgevoerd gedurende het grootste deel van het planetaire bestaan. Dat wil zeggen, de dynamiek van de sferen van de twee planeten divergeerde in de eerste fase van de ontwikkeling van ons systeem.
De bevindingen suggereren dat de waterstofstroom de drempelwaarde voor de constante fractionering van xenon niet overschrijdt. Dus op het oppervlak van Mars was er misschien geen overvloed aan vloeibaar water, enkele miljoenen jaren na de schepping van de planeet. Als dat zo is, bleef de Rode Planeet voor het grootste deel van zijn bestaan bevroren en droog.
