Op 19 oktober lanceerden de Europese en Japanse ruimtevaartorganisaties de eerste missie voor Mercury. Maar ingenieurs en wetenschappers zullen nog 7 jaar moeten wachten voordat het apparaat de planeet nadert. Maar waarom? Waarom zo lang wachten?
De missie van BepiColombo ging op een lange cruise omdat het moeilijk is om een succesvolle baan rond onze kleine buur te vestigen. Ingenieurs pas in 1985 ontdekten hoe de trajecten van de planeten consistent zijn.
Het probleem is de kleinheid van Mercurius en de nabijheid van de zon. Dit betekent dat de planeet te snel om de ster draait en dat het schip op de een of andere manier de eerste wereld moet inhalen. De zwaartekracht van de zon zal het apparaat echter naar zich toe trekken, daarom wordt BepiColombo gedwongen om specifiek te remmen om zijn loop niet te verliezen.
Om het hoofd te bieden aan de dubbele uitdaging, hebben BepiColombo-operators zorgvuldig een combinatie van zonne-energie, chemische brandstoffen en manoeuvres met planetaire vliegtuigen ontwikkeld om het mechanisme op de juiste koers te brengen. Het schip zal meer brandstof moeten uitgeven dan wanneer het naar Pluto vliegt en de weg duurt 7 jaar. Een reeks missies omvat een vlucht van de aarde in april 2020, twee rond Venus - 2020-2021. en zes rond Mercurius - 2021-2025. Met deze reeksen kunnen technici de functionaliteit van alle apparaten testen.
In december komt BepiColombo in een kleine wereld in een baan om de aarde. Op dat moment zal de sonde worden verdeeld in twee ruimtevaartuigen: de planetaire orbiter MPO en de Japanse magnetosferische inrichting (MMO). Ze worden in een baan om de aarde geïnstalleerd en beginnen rond te cirkelen in 2,3 uur (MPO) en 9,3 uur (MMO). Als alles volgens plan verloopt, verzamelen de 16 tools veel waardevolle informatie over Mercurius en de vorming van het zonnestelsel.
