Toen NASA het "Apollo" -programma begon te ontwikkelen, waarbij de astronauten zouden landen op de maan, wist niemand zeker hoe de landing moest worden geland.
Veel nuances zijn nog niet bestudeerd. Er was bijvoorbeeld geen gedetailleerde informatie over het oppervlak van de maan, de mogelijkheid van een zachte landing op de satelliet, gegevens over de lading van het ruimtevaartuig. Om deze gegevens te verzamelen, lanceerde NASA het programma "Surveyor", waarbij het de bedoeling was om een reeks zachte landingen van een onbemand voertuig te maken om de nodige informatie te verzamelen met betrekking tot de landing van mensen aan de oppervlakte.
"Landmeter 3" werd het tweede met succes aangevoerde apparaat in de loop van dit programma en de enige waarvan fragmenten werden gevonden door mensen: de stukken werden gevonden door de bemanning van "Apollo-12". Het Surveyor-programma had drie doelstellingen: een zachte landingstechnologie voor de Apollo ontwikkelen en goedkeuren, gegevens verzamelen over de functionaliteit van de Apollo-maanmodule in de omgeving en tenslotte de kennis van NASA van het maanoppervlak in zijn geheel vergroten. Er waren ook secundaire doelstellingen, zoals het fotograferen van de maan, die wetenschappers zouden helpen bij het kiezen van geschikte landingsplaatsen tijdens bemande vluchten.
Landmeter 3
Het ruimtevaartuig "Surveyor 3" had een standaardontwerp. Het grootste deel - het bevatte de krachtcentrale, lading, vluchtcontrole en communicatiesystemen - was uitgerust met drie landingsbenen met schokdempers en brede ondersteunende delen. De gehele landingsmodule was iets meer dan 3 meter en woog iets meer dan één ton. Na het gebruik van brandstof als gevolg van het werk van de remmotoren tijdens de landing, nam het gewicht van het apparaat af tot 300 kilogram. Tijdens de missie van "Landmeter 3" werden verschillende wijzigingen aangebracht in de oorspronkelijke doelstellingen van het project. In tegenstelling tot de vorige twee apparaten, was de derde uitgerust met een camera, hulpmiddelen voor het bestuderen van de grond, het meten van de temperatuur en reflectiviteit van het oppervlak. Na de landing moest het apparaat beginnen met het uitzenden van het beeld naar de aarde en de nodige metingen verrichten.
NASA lanceerde de Surveyor 3 vanuit het Kennedy Space Center op 17 april 1967 met het lanceervoertuig Atlas Centaurus. Na een korte stop in een bijna-baan om de aarde werd de raket opnieuw opgestart om het ruimtevaartuig naar de maan te brengen, waar het 3 dagen later, op 20 april, arriveerde. Op 75 kilometer van het oppervlak, met een snelheid van 2625 meter per seconde, werden remmotoren gelanceerd, die de snelheid van het schip tot 140 meter per seconde vertraagden. Verdere afdaling werd uitgevoerd met behulp van Doppler-radars en radiohoogtemeters.
Enkele seconden voor de landing stopte de radar met werken vanwege de sterke interferentie van de landingsplaats. Het geleidingssysteem ging in inertiële modus, tot slot kon de eenheid pas vanaf de derde keer afgemeerd worden en stopte op de 14-graden helling van een van de kraters in de Oceaan van Storms. Binnen een uur nam "Surveyor de eerste foto's en twee dagen later werden bodemmonsters genomen.
Het werk van "Surveyor 3" duurde een volledige maandag (twee aardse weken), tijdens de maanondergang op 3 mei 1967 werd de verbinding met het apparaat onderbroken en aan het einde van de maannacht niet hersteld. Tijdens de missie bracht het apparaat 18 uur en 22 minuten door met het graven van kleine groeven voor de studie van de grond, en nam ook 6.326 schoten. Daarnaast heeft het apparaat veel nieuwe gegevens verzameld over de dichtheid, textuur en structuur van het maanoppervlak.
Maar na het verlies van contact met "Surveyor 3" eindigde zijn verhaal niet. Op 19 november 1969 landde de Apollo 12 met verbazingwekkende nauwkeurigheid voor de tweede bemande missie op minder dan 200 meter van de landmeter. De eenheid werd bezocht door commandant Pete Conrad en piloot Al Bean tijdens de tweede afslag naar de oppervlakte. Ze onderzochten de "Surveyor 3" en de landingsplaats en verwijderden er ongeveer 10 kilogram apparatuur uit, die naar de aarde werd teruggebracht. Onder deze delen bevond zich een televisiecamera, die nu te zien is in het National Museum of Aviation and Cosmonautics van het Smithsonian Institution in Washington.
In het algemeen omvatte het programma "Landmeter" zeven lanceringen van onbemande voertuigen op de maan en kostte het $ 469 miljoen. Tijdens het programma werd een enorme hoeveelheid waardevolle gegevens verzameld die een belangrijke rol speelden bij de implementatie van het Apollo-programma. De missies van de "Surveyor 3" en "Apollo 12" werden door NASA erkend als volledig succesvol.
